NewsIt.gr Βρέθηκε μωρό στα σκουπίδια!

Αθέατα περάσματα, π Ανδρέας Κονάνος

Τις τελευταίες ημέρες προβληματίζομαι πολύ... Αναρωτιέμαι. Σε λίγο τα σχολεία θα κλείσουν,τα παιδιά της Γ Γυμνασίου, ίσως να μην τα ξαναδώ, μπορεί και τα υπόλοιπα, αν βρεθώ σε άλλο σχολείο του χρόνου... Πώς μπορώ να δώσω σε αυτά τα παιδιά, ερεθίσματα να μη χάσουν τς αξίες τους, άραγε; Σκέφτηκα λοιπόν να προσθεσω, μια νέα ενότητα, με ομιλίες του π. Ανδρέα Κονάνου, ομιλίες άμεσες και βαθύτατα ανθρώπινες, στήριγμα μεγάλο... Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη ιστοσελίδα του www.atheatapersmata.com
Τα μηνύματα και γράμματά σου με συγκινούν και με ξυπνούν, γιατί βλέπω πόσο αγώνα κάνεις να πλησιάσεις το Θεό, μέσα στην τόσο δύσκολη εποχή μας, με τους πειρασμούς σου, τα αδιέξοδά σου, τα μαθήματα που χρωστάς, τις ποικίλες δυσκολίες σου... Ο Χριστός να σε δυναμώνει σε όσα σε απασχολούν και να λύνει όλα τα προβλήματά σου... Το εύχομαι μ' όλη μου την ψυχή στη φτωχή μου προσευχή. Προσεύχομαι για σένα με τις φτωχές μου δυνάμεις. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για την ψυχή σου, κι αυτό λειψό. Μάθε με να προσεύχομαι. Όχι με λόγια, μα με τον τρόπο σου, με τη στάση σου. Θέλω να μάθω να προσεύχομαι για σένα, όχι να σου μιλώ πολύ, ούτε να λέω πολλά. Η προσευχή βοηθά πιο πολύ απ' τα λόγια, πίστεψέ το. 'Αλλωστε, εδώ που τα λέμε, δεν λέω και λίγα!.. Έλεγε ένας γέροντας σε κάποιον που παραπονιόταν ότι δεν μιλάνε πολύ: αν η προσευχή μου δεν σε βοηθά, ούτε τα λόγια μου θα σε βοηθήσουν. Η εποχή μας γέμισε ομιλίες, λόγια, βιβλία, εξυπνάδες... Λείπουν όμως τα βιώματα, η πράξη, η σιωπή που φέρνει το θαύμα και κινεί το Θεό σε επέμβαση. Ας γίνουμε μια παρέα που θα μιλά πιο πολύ στο Θεό, για να είναι και οι μεταξύ μας κουβέντες λίγες και καλές. Σύντομες, μα καρδιακές, απλές μα θαυματουργές. Χαίρομαι πολύ όταν ξέρω ότι λες συνέχεια το όνομα του Χριστού, το, Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με... Την ώρα που το λες εσύ, να το λέω κι εγώ, να το λένε κι οι άλλοι της παρέας μας, να το λέμε όλοι. Κι όπως αναπνέουμε την ίδια ώρα όλοι ταυτόχρονα, έτσι να νιώθουμε ότι χαράζουμε στην καρδιά μας ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΝΟΜΑ ΟΛΟΙ : ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ...

Ελύτης Οδυσσέας

Αυξέντιος Καλανγκός, ο άγιος των φτωχών παιδιών

Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους. Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.
Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα. Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών». Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.
Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Ελληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.
«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».
Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά. Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση. Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».
Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».
Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Αλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».
Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη. Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της. Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς.
Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή. Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο. Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι “υπεράνω των δυνάμεών μου”, όμως ποτέ δεν λυγίζω. Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».
Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».
Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους. Ομως, ο Αυξέντιος Καλανγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο. Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.
Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν, κι είναι όλοι οι γιατροί που αποτελούν την ομάδα του: «Είναι όλοι αυτοί που έχουν δεσμευτεί με την ευτυχία της προσφοράς και βρίσκονται στην ομάδα μου. Από εκεί και πέρα σε ό,τι αφορά το επιστημονικό έργο, είναι χρέος και καθήκον μου να το μεταλαμπαδεύσω στις επόμενες γενιές. Σε αυτούς που θα ακολουθήσουν μετά από μένα».
Ο ίδιος πάντως αν δεν ήταν γιατρός, θα ήθελε να γίνει καπετάνιος - όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Ετσι γίνεται όταν έχεις για πατρίδα σου ολόκληρο τον κόσμο κι όταν ο ανθρωπισμός είναι ο «φάρος» που σου δείχνει τη ρότα για να πορευτείς πρόσω ολοταχώς...
Πηγή: espressonews.gr

Πατήρ Νικόλς Πλανάς. Ένας σύγχρονος άγιος ων μεγαλουπόλεων

Ο παπα - Νικόλας Πλανάς ήταν άνθρωπος άκακος, απονήρευτος και με βαθειά ταπείνωση. Ο προγνώστης Θεός τον επροίκισε με το προορατικό χάρισμα ενώ ήταν ακόμα μικρό παιδί. Με την μεγάλη απλότητα που τον διέκρινε, διηγόταν: "Μια βραδυά χειμωνιάτικη, που καθόμασταν στο τζάκι είπα στον πατέρα μου: "Πατέρα, αυτή την στιγμή εβυθίσθη το καΐκι μας το "Ευαγγελίστρια" έξω από την Πόλη". Έντρομος ο πατέρας μας, λέγει στην μητέρα μου: "Γυναίκα, τι λέγει το παιδί"; Και όντως, αυτή τη στιγμή επνίγη το καΐκι μας...". Και για να αποφύγη τον θαυμασμό των άλλων, αλλά και τον πειρασμό της υπερηφανείας έλεγε, ότι "όλα τα παιδιά είναι προορατικά".

Δεκατεσσάρων ετών έμεινε ορφανός από πατέρα, και στα δεκαεπτά νυμφεύθηκε στην Αθήνα, όπου μετεκόμισε με την μητέρα και τα αδέλφια του από την γενέτειρά του την Νάξο. Η σύζυγος του απέθανε σε νεαρή ηλικία, αφού εν τω μεταξύ απέκτησαν ένα αγόρι. Στην πολυθόρυβη πόλη και μέσα σε τόσες φροντίδες, αφού ήταν πατέρας και μητέρα μαζί για το παιδί του και παράλληλα πνευματικός πατέρας για τους ενορίτες του, έζησε βίον αληθινού ασκητού με νήψη, προσευχή και λατρευτική ζωή.

Τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες για την αγιότητα του παπα-Νικόλα τις έχουμε από τον σύγχρονό του Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ο Παπαδιαμάντης ήταν ψάλτης του, στο Εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, κοντά στο Μοναστηράκι της Αθήνας. Έψαλλε στους εσπερινούς και τους όρθρους, στις λειτουργίες και τις ολονυκτίες, που τελούσε με κατάνυξη, αλλά και μεγαλοπρέπεια ο παπα-Νικόλας. Και μπόρεσε να διεισδύση στο βάθος της αγιασμένης αυτής ύπαρξης και να αντιληφθή το πλήθος των χαρισμάτων της, τα οποία ήταν επιμελώς κρυμμένα κάτω από το κέλυφος της απλότητας και της ταπείνωσης, γιατί ήταν και εκείνος εντεταγμένος στην ίδια προοπτική, ήταν, δηλαδή, φορέας της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Τον ονομάζει άξιο λειτουργό του Υψίστου και τον αντιπαραβάλλει με τους "επαγγελματικούς ιερείς", όπως τους αποκαλεί, και συνεχίζει: "Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων... είναι αξιαγάπητος, είναι απλοϊκός και ενάρετος, είναι άξιος του πρώτου Μακαρισμού του Σωτήρος".

Ήταν, όπως όλοι οι Άγιοι, αφιλοχρήματος και ελεήμων. "Περνούσε πολύ χρήμα από τα χέρια του, αλλά αμέσως διοχετευόταν στην ελεημοσύνη. Ως και νεαρούς διάκους βοηθούσε να σπουδάσουν. Πολλές φορές δεν είχε ούτε μια πεντάρα πάνω του. Χωρίς να το προσέξη κάποτε πήρε ένα αμάξι να τον πάη σε κάποιο σπίτι. Όταν έφθασαν και ηθέλησε να πληρώση... κοιτάζει για λεπτά, ξανακοιτάζει, τίποτα. Βρέθηκε σε αμηχανία. Του λέγει ο αμαξάς: "Δεν είσαι συ ο εφημέριος του Αγίου Ιωάννου, ο παπα - Νικόλας;" - "Ναι, παιδί μου, εγώ είμαι". - Έ, δεν θέλω λεπτά, μόνον την ευχή σου!"". Σε μια άλλη περίπτωση κάποιος, που του διάβασε κάποτε παράκληση, του έδωσε ως πληρωμή κάποιο σεβαστό ποσόν, μέσα σε κλειστόν φάκελο. Αυτός, καθώς πήρε τον φάκελο, τον έδωσε αμέσως κλειστόν σε μια πτωχή, που τον περίμενε πότε να τελειώση την παράκληση. Ο άνθρωπος που του τον έδωσε, άναψε από στενοχώρια. "Μα τον ευλογημένον", έλεγε, "να μην κοιτάξη καν τι του έδωσα;!".

Έδειχνε μεγάλη υπομονή στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες και αφάνταστη ψυχραιμία. Έλεγε κάποτε ο ίδιος συμβουλεύοντας μια πνευματική του κόρη: "Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα τα τόσα σκάνταλα που μου παρουσιαζόντουσαν".

Μεγάλη σημασία έδινε στην προσοχή και την συγκέντρωση του νου κατά την διάρκεια της προσευχής και της λατρείας. Στις διδασκαλίες του προς τα πνευματικά του παιδιά τόνιζε πολύ το σημείο αυτό. Μάλιστα, όταν έβγαινε να θυμιάση, κατά την διάρκεια του Όρθρου, πολλές φορές τον είδαν να θυμιά άδεια στασίδια, ενώ αντίθετα δεν θυμιούσε κάποιους από τους παρισταμένους. Με το πνευματικό του χάρισμα διέκρινε ότι, κάποιοι από τους παρόντες σωματικά ήσαν ουσιαστικά απόντες, αφού ο νους τους ήταν σκορπισμένος και τριγυρνούσε έξω εδώ κι εκεί, ενώ κάποιοι που απουσίαζαν, λόγω ασθενείας ή για άλλους λόγους ανωτέρους της θελήσεώς τους ήσαν νοερά παρόντες και προσευχόντουσαν την ώρα εκείνη

Θαύμα στο Αγιο Ορος !!

Ο Νίκος Κουρκούλης είναι γνωστός τραγουδιστής στην Ελλάδα . Ακολουθεί μία συνέντευξη του Νίκου Κουρκούλη, σε μαγνητοσκόπηση από την 6η Δεκεμβρίου του 2006, στον ΑΝΤ1. Ο Νίκος Κουρκούλης περί το 2002, είχε προβλήματα υγείας. Σε εξετάσεις που έκανε, διαπιστώθηκε καρκίνος στο πάγκρεας. Έκανε αρκετές επαναληπτικές εξετάσεις, που όμως όλες έδειχναν όλες το ίδιο πράγμα. Η μητέρα του του έλεγε να μην ανησυχεί και ότι όλα θα πάνε καλά. Κατά την περίοδο της Σαρακοστής και αφού τελείωσε το πρόγραμμα στο κέντρο που εμφανιζόταν (τελευταία ημέρα λειτουργίας), χαιρέτισε όλους τους φίλους του και πρόσφερε δωράκια σε όλους τους συνεργάτες του, σαν να μην μπορούσε πια να χαρεί αυτή την χαρά του κοινού. Μάλιστα τότε, άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη περί της σοβαρής αρρώστιας του Κουρκούλη, και ότι βαδίζει τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Οι φίλοι του, τον πίεζαν να πάνε στο Άγιον Όρος. Το ίδιο και ένας θείος του. Και φυσικά τον πείσανε μιας και ήταν ένας πόθος του χρόνια τώρα να κάνει αυτήν την επίσκεψη. Πριν ξεκινήσει, έκανε μία επανάλληψη των εξετάσεων, χωρίς όμως να πάρει τα αποτελέσματα, γιατί την επόμενη θα έφευγε για το Άγιο Όρος. Ήξερε ότι οι εξετάσεις θα έδειχναν το ίδιο όπως όλες οι προηγούμενες, και είχε πάρει πια την απόφαση να πάει στην Αμερική και να κάνει χειρουργίο, σε κάποιον γιατρό που του είχαν συστήσει που ήταν ειδικός παγκρεατολόγος. Ξεκίνησαν λοιπόν, και μπήκαν στο καραβάκι που θα τους πήγαινε στην Δάφνη. Ήταν Μεγάλη εβδομάδα και λολοι ξέρουμε ότι είναι μια περίοδος με φουλ επισκέπτες. Το καραβάκι ήταν γεμάτο κόσμο. Παρ' όλα αυτά υπήρχε μία καρέκλα στο καραβάκι που δεν καθόταν κανένας. Οι φίλοι του του πρότειναν να κάτσει αυτός, και όπως και έγινε. Φυσικά όλοι οι ταξιδιώτες τον χαιετούσαν και του ζητούσαν να βγουν μια φωτογραφία μαζί του. Δίπλα του καθόταν ένας κύριος γύρω στα 50, και κάποια στιγμή γυρίζει και τον ρωτάει: "Είστε ο Κουρκούλης; Ξέρετε, εγώ δεν σας γνωρίζω γιατί είμαι από Αμερική, αλλά η κόρη μου σας ακούει και της αρέσουν τα τραγούδια σας. Μπορούμε να βγούμε μια φωτογραφία μαζί, για να της δώσω χαρά;". Έβγαλαν την φωτογραφία και μετά έπιασαν κουβέντα. Μέσα σε όλα του είπε ο Νίκος ότι ήθελε να πάει στην Αμερική, όχι τουρνέ φυσικά, αλλά για το πρόβλημα υγείας που είχε. Και μάλιστα ανέφερε το όνομα του γιατρού που θα τον χειρουργούσε. Ο άλλος έμεινε έκπλητος. Γιατί, ο άνθρωπος αυτός ήταν το δεξί χέρι του συγκεκριμένου γιατρού, και η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ότι ο ίδιος ο γιατρός καθόταν παραδίπλα!!!!! Αφού συνήλθε από την έκπληξη μίλησε και με τον γιατρό και ανταλλάξανε κάρτες για την μετέπειτα επικοινωνία τους. Έφτασαν στην Σκήτη της Αγίας Άννας. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή, και πηγαίνανε να προσκηνύσουν, οπότε κάποια στιγμή του λέει ένας γέροντας: "Έλα μαζί μου, τώρα που έφυγε ο πολύς ο κόσμος. για να σε πάω να προσκηνύσεις την ζώνη της Αγίας Άννης". Ο Νίκος ούτε που τον ήξερε τον π.Σίλα (ο εν λόγω γέροντας), και τον ακολούθησε. Μόλις έφτασαν στην ζώνη, γονάτισε ο Νίκος για να προσκηνύσει και να προσευχηθεί. Ήταν γονατιστός περίπου 1-2 λεπτά, και κάποια στιγμή ένιωσε μια πολύ μεγάλη πίεση που νόμισε ότι ήταν ένα με το πάτωμα. Αυτό τον έκανε να λυποθυμήσει και να μείνει έτσι περίπου 20 λεπτά. Μόλις συνήλθε έβαλε τα κλάματα γι' αυτό που ένιωσε. Έκλαιγε για καμία ώρα... Μετά πήγε στο δωμάτιο όπου ξάπλωσε και κοιμόταν σχεδόν ολόκληρο το υπόλοιπο της ημέρας. Η επιστροφή στην πόλη του συνοδευόταν από ακόμα μία έκπληξη. Πήγε στο νοσοκομείο και έκπλητος άκουγε τους γιατρούς να του λένε ότι στις νέες εξετάσεις που έκαναν, δεν υπήρχε τίποτα. Ούτε καρκίνος, αλλά ούτε και το παραμικρό που θα έδειχνε κάτι τέτοιο. Σαν ΄τελος να πω ότι δήλωσε κατηγορηματικά ότι σε όλη την περίοδο της ασθένειας, δεν έλαβε κανένα φάρμακο που θα προσπαθούσε να πολεμήσει ή να σταματήσει την αρρώστια του..... εδώ έχουμε ηχητικό ντοκουμέντο από την εκπομπή. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ είναι 7,39 MB .zip αρχείο: http://athos.edo.gr/down/ixos/kourkoulis.zip

Αμφιλοχία, Μεσολόγγι, 22 Απρίλη 2010

Το δεύτερο γράμμα του Τζόζεφ μας.

Τι λένε για το Σύμπαν και τον Θεό,μεγάλοι επιστήμονες.

Επιστήμονες σχετικά με τον Σχεδιασμό του Σύμπαντος

Οι αθεϊστές προσπαθούν να παρουσιάσουν την πίστη στον Θεό σαν κάτι αντιεπιστημονικό, που μόνο αμαθείς και αντιεπιστημονικοί άνθρωποι την αποδέχονται. Όμως, τα γεγονότα είναι (όπως πάντα), αντίθετα από τις αθεϊστικές εμμονές και αερολογίες. Η παρακάτω συλλογή του Rich Deem, αποστομώνει όλους αυτούς τους αμαθείς αθεϊστές, και δίνει μια απάντηση από επιστημονικά χείλη στον αντιεπιστημονικό αθεϊστικό σκοταδισμό.

Μήπως η επιστήμη μας οδηγεί προς τον δρόμο που καταλήγει στην νατουραλιστική εξήγηση όλων όσων βλέπουμε; Πάντως, κατά τον 19ο αιώνα, τα πράγματα έδειχναν πως η επιστήμη μάλλον πήγαινε προς μια

τέτοια κατεύθυνση. Ο «Θεός των διάκενων» βρέθηκε να στριμώχνεται σε όλο και πιο στενές χαραμάδες.

Όμως, η επιστήμη του 20ου αιώνα -και τώρα του 21ου- μας οδηγεί πάλι πίσω στο μονοπάτι του Σχεδιασμού

, όχι λόγω έλλειψης επιστημονικών εξηγήσεων, αλλά λόγω έλλειψης επιστημονικών εξηγήσεων που απαιτούν μια προσέγγιση στα ακραίως απίθανα: κάτι που η επιστήμη δεν καταφέρνει να χειρίζεται καλά. Ως αποτέλεσμα των πρόσφατων αποδείξεων υπέρ του σχεδιασμού, πολλοί επιστήμονες τώρα πιστεύουν στον Θεό. Σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο:

«Μου ήρθε στο νου αυτό, όταν προ μηνών διάβασα μια έρευνα στο περιοδικό Nature. Αποκάλυπτε πως το 40% των Αμερικανών φυσικών, βιολόγων και μαθηματικών πιστεύουν στον Θεό όχι σε κάποια μεταφυσική αφηρημάδα, αλλά σε μια θεότητα'; η οποία επιδεικνύει ενεργό ενδιαφέρον στις υποθέσεις μας και εισακούει τις προσευχές μας: ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ.» (1)

Ο βαθμός στον οποίο οι σταθερές της φυσικής πρέπει να ταιριάζουν σε συγκεκριμένα κριτήρια είναι τέτοιος, που ένας αριθμός αγνωστικιστών επιστημόνων έχουν βγάλει το συμπέρασμα πως υπάρχει κάποιο «υπερφυσικό σχέδιο» ή «Παράγοντας» στο παρασκήνιο.

Παραθέτουμε τα όσα ελέχθησαν:

Φρεντ Χόϋλ (Βρετανός αστροφυσικός): «Μια ερμηνεία των δεδομένων βάσει κοινής λογικής, υποδηλώνει πως κάποια υπέρ-διάνοια έχει παίξει με την φυσική, καθώς και την χημεία και την βιολογία, και πως δεν υφίστανται τυφλές δυνάμεις στην φύση που να είναι αξιόλογες. Οι αριθμοί που προκύπτουν από τον υπολογισμό των δεδομένων, μου φαίνονται τόσο συγκλονιστικοί, ώστε να τοποθετούν αυτό το ενδεχόμενο σχεδόν εκτός έρευνας.» (2)

Τζωρτζ Έλλις (Βρετανός αστροφυσικός): «Παρατηρούνται εκπληκτικοί μικρο-συντονισμοί στους νόμους, οι οποίοι κάνουν δυνατή αυτή την πολυπλοκότητα. Η συνειδητοποίηση της πολυπλοκότητας των όσων πραγματοποιούνται, καθιστούν αδύνατον να μην χρησιμοποιηθεί η λέξη «θαύμα», χωρίς να παίρνουμε κάποια θέση ως προς το οντολογικό κύρος της λέξεως αυτής.» (3)

Πωλ Ντέϊβης (Βρετανός αστροφυσικός): «Για μένα, υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις ότι κάτι συμβαίνει πίσω απ'; όλα αυτά ...; Μοιάζει σαν κάποιος να έχει ρυθμίσει λεπτομερώς τους αριθμούς της φύσης, προκειμένου να συνθέσει το Σύμπαν ...; Η εντύπωση (ύπαρξης) σχεδιασμού είναι συντριπτική.» (4)

Πωλ Ντέϊβηζ: «Οι νόμοι [της φυσικής] ... μοιάζουν να είναι προϊόν ενός εξαιρετικά ευφυούς σχεδίου... Το Σύμπαν πρέπει να έχει κάποιο σκοπό.» (5)

Αλαν Σάντετζ (βραβείο αστρονομίας Crawford): «Το βρίσκω πολύ απίθανο μια τέτοια τάξη να προήλθε από το χάος. Πρέπει να υπάρχει κάποια οργανωτική αρχή. Για μένα, ο Θεός είναι μυστήριο, αλλά είναι και η εξήγηση του θαύματος τής ύπαρξης -; τού γιατί υπάρχει κάτι αντί για τίποτε» (6)

Τζων Οκήφ (αστρονόμος της NASA): «Με αστρονομικά μέτρα, είμαστε μια παραχαϊδεμένη, πολυαγαπημένη ομάδα πλασμάτων... Αν το Σύμπαν δεν είχε φτιαχτεί με μια απολύτως καθοριστική ακρίβεια, δεν επρόκειτο ποτέ να υπάρξουμε. Είναι η γνώμη μου, πως αυτές οι συγκυρίες δείχνουν πως το σύμπαν δημιουργήθηκε για να το κατοικεί ο άνθρωπος.» (7)

Τζωρτζ Γρήνστάϊν (αστρονόμος): «Καθώς επιβλέπουμε όλες τις αποδείξεις, η σκέψη επίμονα εγείρεται, πως κάποιος υπερφυσικός παράγοντας -; ή -;μάλλον- Παράγοντας, πρέπει να εμπλέκεται. Είναι δυνατόν, έτσι ξαφνικά, άθελά μας, να σκοντάψαμε πάνω σε επιστημονικές αποδείξεις της ύπαρξης ενός Υπέρτατου Όντος; Μήπως ο Θεός ήταν αυτός που επενέβη και τόσο προνοητικά χειροτέχνησε τον Κόσμο προς όφελός μας; (8)

Άρθουρος Έντιγκτον (αστροφυσικός): «Η ιδέα ενός συμπαντικού νοός ή Λόγου θα ήταν, νομίζω, ένα μάλλον εφικτό συμπέρασμα εν όψει της παρούσης καταστάσεως της επιστημονικής θεωρίας.» (9)

Αρνώ Πενζίας (Βραβείο Νόμπελ Φυσικής): «Η Αστρονομία μας οδηγεί σε ένα μοναδικό συμβάν, ένα σύμπαν που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, που διαθέτει εκείνη την πολύ λεπτή ισορροπία που χρειάζεται για να παρέχονται οι ακριβείς συνθήκες που επιτρέπουν την ζωή, και που έχει ένα υποκείμενο (υπερφυσικό';, θα το έλεγε κανείς) σχέδιο.» (10)

Ρότζερ Πένροουζ (μαθηματικός και συγγραφέας): «Εγώ θα έλεγα πως το σύμπαν έχει κάποιο σκοπό. Δεν βρίσκεται εκεί, έτσι, κάπως, κατά τύχη.» (11)

Τόνυ Ρόθμαν (φυσικός): «Όταν είμαστε αντιμέτωποι με την τάξη και την ομορφιά του σύμπαντος και τις περίεργες συμπτώσεις της φύσης, είναι μεγάλος ο πειρασμός, να κάνουμε το άλμα της πίστεως από την επιστήμη στην θρησκεία. Είμαι σίγουρος πως πολλοί φυσικοί το επιθυμούν. Πόθος μου είναι, να το παραδέχονταν αυτό.» (12)

Βέρα Κιστιακόφσκυ (φυσικός Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσέτης) «Η αριστουργηματική τάξη που αναδεικνύεται από την επιστημονική μας κατανόηση του φυσικού κόσμου, προϋποθέτει το Θείο.» (13)

Ρόμπερτ Τζάστροου (αυτοαποκαλούμενος αγνωστικιστής): «Για τον επιστήμονα που έχει ζήσει με την πίστη του στην δύναμη της λογικής, η ιστορία τελειώνει σαν ένα κακό όνειρο. Έχει σκαρφαλώσει τις οροσειρές της άγνοιας... πλησιάζει να κατακτήσει την ψηλότερη κορυφή... και, καθώς σέρνεται πάνω από τον τελευταίο βράχο, τον καλωσορίζει μια ομάδα θεολόγων, οι οποίοι είναι καθισμένοι εκεί πέρα επί αιώνες...» (14)

Στήβεν Χώκινγκ (Βρετανός αστροφυσικός): «Τότε, θα... μπορέσουμε να συμμετάσχουμε στην συζήτηση σχετικά με το ερώτημα γιατί εμείς και το σύμπαν υπάρχουμε. Αν βρούμε την απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα είναι ο υπέρτατος θρίαμβος της ανθρώπινης λογικής -; γιατί τότε, θα γνωρίζουμε τον νου του Θεού.» (15)

Φρανκ Τίπλερ (Καθηγητής Μαθηματικής Φυσικής): «Όταν άρχισα την καριέρα του κοσμολόγου προ εικοσαετίας περίπου, ήμουν ένας πεπεισμένος αθεϊστής. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα θα μπορούσα να είχα φανταστεί πως μια μέρα θα έγραφα βιβλίο που σκοπό είχε να αποδείξει πως οι κεντρικές πεποιθήσεις της Ιουδαιο-Χριστιανικής θεολογίας είναι πράγματι αλήθειες, πως οι πεποιθήσεις αυτές είναι καθαρά συμπεράσματα των νόμων της φυσικής όπως τους κατανοούμε σήμερα. Έχω αναγκασθεί να αποδεχθώ αυτά τα συμπεράσματα, από την αμείλικτη λογική του δικού μου, ειδικού κλάδου της φυσικής.» (16)

Αλεξάντερ Πολυάκοφ (Σοβιετικός μαθηματικός): «Γνωρίζουμε πως η φύση περιγράφεται από τα πλέον άριστα μαθηματικά, επειδή ο Θεός την δημιούργησε.» (17)

Εντ Χάρισον (κοσμολόγος): «Ορίστε η κοσμολογική απόδειξη πως υπάρχει Θεός -; ο ισχυρισμός του Πέηλυ περί σχεδιασμού -; ενημερωμένη και εμπλουτισμένη: Η λεπτεπίλεπτη ρύθμιση του σύμπαντος αποτελεί εκ πρώτης όψεως απόδειξη θεϊκού σχεδιασμού. Διαλέξτε: τυφλή τύχη που προϋποθέτει μυριάδες σύμπαντα, ή σχεδιασμός, που προϋποθέτει μόνο ένα σύμπαν.... πολλοί επιστήμονες, όταν παραδέχονται τις απόψεις τους, τείνουν προς την τελεολογική ή «σχεδιαστική» άποψη.» (18)

Έντουαρντ Μίλν (Βρετανός κοσμολόγος): «Όσο για τα αίτια του Σύμπαντος, εν σχέσει με την διαστολή, το αφήνουμε στον αναγνώστη να το προτείνει. Πάντως, η εικόνα μας είναι ατελής, χωρίς Αυτόν (τον Θεό).» (19)

Μπάρυ Πάρκερ (κοσμολόγος): «Και ποιος δημιούργησε αυτούς τους νόμους; Δεν χωράει συζήτηση, πως ένας Θεός πάντοτε θα είναι αναγκαίος.» (20)

Δρ. Ζεχαβί και Δρ. Ντεκελ (κοσμολόγοι): «Τέτοιος τύπος σύμπαντος, όμως, φαίνεται να απαιτεί ως ένα βαθμό κάποιες λεπτές ρυθμίσεις των αρχικών συνθηκών, πράγμα που φαίνεται να αντιτίθεται στην κοινή σοφία';.» (21)

Άρθουρ Λ. Σάβλοφ (Καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, 1981 Βραβείο Νόμπελ Φυσικής): «Μου φαίνεται πως, όταν είμαστε αντιμέτωποι με τα θαύματα της ζωής και του σύμπαντος, πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί'; και όχι μόνο πώς';. Οι μόνες δυνατές απαντήσεις είναι θρησκευτικές... Εντοπίζω μια ανάγκη για Θεό μέσα στο σύμπαν και μέσα στην ίδια την ζωή μου...» (22)

Χένρυ «Φριτς» Σέφερ (Καθηγητής Χημείας στο Graham Perdue και διοικητής του Computational Quantum Chemistry στο Πανεπιστήμιο Georgia): «Η σημασία και η χαρά στην επιστήμη μου πηγάζει από εκείνες τις περιστασιακές στιγμές όταν ανακαλύπτω κάτι καινούργιο, και που λέω στον εαυτό μου: ώστε έτσι το έκανε ο Θεός!'; Ο στόχος μου είναι να κατανοήσω μια μικρή γωνιά του μυαλού του Θεού (23)

Βέρνερ Φον Μπράουν (πρωτοπόρος μηχανικός πυραύλων) «Το βρίσκω το ίδιο δύσκολο να κατανοήσω τον επιστήμονα που δεν αναγνωρίζει την παρουσία μιας ανώτερης λογικής πίσω από την ύπαρξη του σύμπαντος, όσο να κατανοήσω τον θεολόγο που θα μπορούσε να αρνηθεί τις προόδους της επιστήμης.» (24)

Καρλ Βέσε (μικροβιολόγος από το Πανεπιστήμιο του Illinois) «Η ζωή στο Σύμπαν: σπάνια ή μοναδική; Εγώ περπατώ και στις δύο μεριές του δρόμου αυτού. Την μια μέρα μπορώ να πω ότι, δεδομένων των 100 δις. των αστέρων στον γαλαξία μας και των 100 δις και πλέον άλλων γαλαξιών, σίγουρα πρέπει να υπάρχουν πλανήτες που να σχηματίστηκαν και να εξελίχθηκαν με τρόπους πάρα πολύ όμοιους με την Γη, και συνεπώς να περιέχει έστω μικροβιακές μορφές ζωής. Υπάρχουν άλλες μέρες, όπου λέω πως η ανθρωπική αρχή που κάνει το σύμπαν κάτι το ειδικό ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό συμπάντων, ίσως να μην άπτεται στη άποψη εκείνη της φύσης που περιγράφουμε στην φυσική, αλλά να επεκτείνεται στην χημεία και την βιολογία. Στην περίπτωση αυτή, η ζωή επί της Γης είναι απολύτως μοναδική (25)

Άντονυ Φλού (Καθηγητής Φιλοσοφίας, πρώην αθεϊστής, συγγραφέας και ομιλητής) «Έχω την εντύπωση πως τα ευρήματα ερευνών DNA των 50 και πλέον ετών μας έδωσαν υλικά για ένα νέο και πιο ισχυρό επιχείρημα υπέρ του σχεδιασμού.» (26)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Jim Holt. 1997. Science Resurrects God. The Wall Street Journal (December 24, 1997), Dow Jones & Co., Inc.
2. Hoyle, F. 1982. The Universe: Past and Present Reflections. Annual Review of Astronomy and Astrophysics: 20:16.
3. Ellis, G.F.R. 1993. The Anthropic Principle: Laws and Environments. The Anthropic Principle, F. Bertola and U.Curi, ed. New York, Cambridge University Press, p. 30.
4. Davies, P. 1988. The Cosmic Blueprint: New Discoveries in Nature's Creative Ability To Order the Universe. New York: Simon and Schuster, p.203.
5. Davies, P. 1984. Superforce: The Search for a Grand Unified Theory of Nature. (New York: Simon & Schuster, 1984), p. 243.
6. Willford, J.N. March 12, 1991. Sizing up the Cosmos: An Astronomers Quest. New York Times, p. B9.
7. Heeren, F. 1995. Show Me God. Wheeling, IL, Searchlight Publications, p. 200.
8. Greenstein, G. 1988. The Symbiotic Universe. New York: William Morrow, p.27.
9. Heeren, F. 1995. Show Me God. Wheeling, IL, Searchlight Publications, p. 233.
10. Margenau, H and R.A. Varghese, ed. 1992. Cosmos, Bios, and Theos. La Salle, IL, Open Court, p. 83.
11. Penrose, R. 1992. A Brief History of Time (movie). Burbank, CA, Paramount Pictures, Inc.
12. Casti, J.L. 1989. Paradigms Lost. New York, Avon Books, p.482-483.
13. Margenau, H and R.A. Varghese, ed. 1992. Cosmos, Bios, and Theos. La Salle, IL, Open Court, p. 52.
14. Jastrow, R. 1978. God and the Astronomers. New York, W.W. Norton, p. 116.
15. Hawking, S. 1988. A Brief History of Time. p. 175.
16. Tipler, F.J. 1994. The Physics Of Immortality. New York, Doubleday, Preface.
17. Gannes, S. October 13, 1986. Fortune. p. 57
18. Harrison, E. 1985. Masks of the Universe. New York, Collier Books, Macmillan, pp. 252, 263.
19. Heeren, F. 1995. Show Me God. Wheeling, IL, Searchlight Publications, p. 166-167.
20. Heeren, F. 1995. Show Me God. Wheeling, IL, Searchlight Publications, p. 223.
21. Zehavi, I, and A. Dekel. 1999. Evidence for a positive cosmological constant from flows of galaxies and distant supernovae Nature 401: 252-254.
22. Margenau, H. and R. A. Varghese, eds. Cosmos, Bios, Theos: Scientists Reflect on Science, God, and the Origins of the Universe, Life, and Homo Sapiens (Open Court Pub. Co., La Salle, IL, 1992).
23. Sheler, J. L. and J.M. Schrof, "The Creation", U.S. News & World Report (December 23, 1991):56-64.
24. McIver, T. 1986. Ancient Tales and Space-Age Myths of Creationist Evangelism. The Skeptical Inquirer 10:258-276.
25. Mullen, L. 2001. The Three Domains of Life from SpaceDaily.com
26. Atheist Becomes Theist: Exclusive Interview with Former Atheist Antony Flew at Biola University (PDF version).


Άρθρο του Rich Deem

Θεός και επιστήμη (συνέχεια)

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για την σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στον Θεό.

Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;

Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.

Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;

Φοιτ.: Φυσικά.

Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;

Φοιτ.: ...

Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;

Φοιτ.: Όχι.

Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;

Φοιτ.: Ο...Θεός...

Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Αρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;

Φοιτ.: ...

Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;

Φοιτ.: Μάλιστα.

Καθ.: Λοιπόν, ποιός τα δημιούργησε;

Φοιτ.: ...

Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;

Φοιτ.: Όχι, κύριε.

Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;

Φοιτ.: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.

Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;

Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.

Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.

Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;

Καθ.: Ναι.

Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;

Καθ.: Ναι.

Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.

Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...

Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;

Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;

Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.

Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;

Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.

Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;

Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;

Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.

Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;

Καθ.: ...

Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;

Καθ.: ...

Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;

Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.

Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.



Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...

Είμαι επιστήμονας και πιστεύω στο Θεό.

Ο Francis S. Collins, M.D., Ph.D., διευθύνει την έρευνα για το ανθρώπινο γονιδίωμα. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του έχει τίτλο: «Η γλώσσα του Θεού: ένας επιστήμονας παρουσιάζει αποδείξεις της πίστης». Τα παρακάτω λόγια ειπώθηκαν από τον ίδιο στο Rockville, Maryland για το CNN

Είμαι επιστήμονας και πιστεύω στο Θεό και δεν βρίσκω καμία σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο κοσμοθεωριών.

Ως διευθυντής του ερευνητικού έργου για το ανθρώπινο γονιδίωμα, έχω ηγηθεί μιας συνεργασίας επιστημόνων με σκοπό να αποκωδικοποιήσουμε τα 3,1 δισεκατομμύρια γράμματα του ανθρώπινου γονιδιώματος, δηλαδή να διαβάσουμε τις εντολές του DNA μας. Ως Χριστιανός βλέπω το DNA, το κύτταρο πληροφοριών όλων των ζωντανών οργανισμών, ως τη γλώσσα του Θεού και την κομψότητα και πολυπλοκότητα των σωμάτων όλων των πλασμάτων ως την αντανάκλαση του σχεδίου του Θεού.

Δεν τα πίστευα αυτά πάντα. Όταν ήμουν τελειόφοιτος στη Χημική Σχολή τη δεκαετία του 1970 ήμουν άθεος, επειδή δεν έβλεπα κανένα λόγο να αναγνωρίσω καμία αλήθεια έξω από τα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία. Έπειτα όμως πήγα στην Ιατρική Σχολή, όπου έπρεπε να αντιμετωπίσω θέματα ζωής και θανάτου στο προσκέφαλο των ασθενών μου. Ένας από αυτούς μου έθεσε μία πρόκληση, ρωτώντας με: «Εσύ τι πιστεύεις, γιατρέ;». Τότε άρχισα να ψάχνω τις απαντήσεις.

Αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι η επιστήμη, που αγαπούσα τόσο πολύ, ήταν ανίκανη να απαντήσει σε ερωτήματα όπως «ποιο είναι το νόημα της ζωής;», «γιατί βρίσκομαι σ? αυτή τη ζωή;», «γιατί λειτουργούν τόσο τέλεια τα μαθηματικά;», «εάν το Σύμπαν έχει αρχή, ποιος το δημιούργησε;», « γιατί οι φυσικές σταθερές στο Σύμπαν είναι τόσο σωστά ρυθμισμένες, ώστε να επιτρέπουν το σχηματισμό σύνθετων μορφών ζωής;», «γιατί έχει ο άνθρωπος την αίσθηση της ηθικής;», «τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;».

Είχα υποθέσει ότι η πίστη βασίζεται μόνο σε συναισθηματικά και παράλογα επιχειρήματα και έτσι έμεινα έκπληκτος όταν ανακάλυψα, αρχικά στα γραπτά του ακαδημαϊκού C.S.Lewis και έπειτα και σε πολλές άλλες πηγές, ότι μπορεί κάποιος να αναπτύξει σοβαρά και υπαρκτά επιχειρήματα για την αλήθεια της ύπαρξης του Θεού βασιζόμενος σε ένα αποκλειστικά λογικό υπόβαθρο. Η αρχική αθεϊστική μου βεβαιότητα ότι «ξέρω πως δεν υπάρχει Θεός» άρχισε να φαντάζει ως το πιο αβάσιμο επιχείρημα. Όπως είχε πει ο Βρετανός συγγραφέας G.K.Chesterton, «ο αθεϊσμός είναι το πιο τολμηρό δόγμα, γιατί είναι η βεβαιότητα μιας καθολικής άρνησης».

Η λογική μόνη της, ωστόσο, δεν μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού. Πίστη είναι λογική συν αποκάλυψη, και αυτή η αποκάλυψη απαιτεί τη σκέψη τόσο με το πνεύμα όσο και με το μυαλό. Πρέπει να ακούσει κανείς τη μουσική, όχι μόνο να διαβάσει τις νότες στο πεντάγραμμο. Χρειάζεται τελικά ένα άλμα πίστης.

Εγώ έκανα αυτό το άλμα στα 27 μου χρόνια, όταν η αναζήτησή μου να μάθω περισσότερα για τον Θεό με έφερε μπροστά στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός, ανακάλυψα, ήταν ένας άνθρωπος για του οποίου τη ζωή υπάρχουν αξιοσημείωτα ισχυρές ιστορικές μαρτυρίες, ο οποίος είπε καταπληκτικά πράγματα για το να αγαπάμε τον πλησίον μας, αλλά και του οποίου οι συνεχείς δηλώσεις ότι ήταν ο Γιος του Θεού απαιτούσαν να αποφασίσω αν ήταν τρελός ή αν έλεγε την αλήθεια. Αφού αντιστάθηκα για περίπου δύο χρόνια, στο τέλος μού ήταν αδύνατο να συνεχίσω να ζω σε αυτή την κατάσταση της αβεβαιότητας και έτσι έγινα πιστός του Ιησού Χριστού.

Κάποιοι με έχουν ρωτήσει, δεν τρελαίνεσαι; Πώς μπορείς να ερευνάς τις λειτουργίες της ζωής χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της Γενετικής και της Μοριακής Βιολογίας και συγχρόνως να πιστεύεις έναν Δημιουργό Θεό; Δεν είναι ασυμβίβαστη η θεωρία της εξέλιξης με την πίστη στον Θεό; Μπορεί ένας επιστήμονας να πιστεύει σε θαύματα όπως η ανάσταση;

Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν βρίσκω καμία σύγκρουση, όπως και το 40% των επιστημόνων που είναι επίσης Χριστιανοί.

Έχω ανακαλύψει, αντίθετα, ότι υπάρχει μία όμορφη αρμονία μεταξύ των συμπληρωματικών αληθειών της επιστήμης και της πίστης. Ο Θεός της Βίβλου είναι επίσης ο Θεός του γονιδιώματος. Μπορούμε να Τον βρούμε τόσο στην εκκλησία όσο και στο εργαστήριο. Και ερευνώντας τα μεγαλειώδη και θαυμάσια δημιουργήματα του Θεού, η επιστήμη μπορεί να γίνει ένα μέσο λατρείας.



Aπό το περιοδικό "ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ"

cavernoso

Cavernoso

View more presentations from GIA VER.

Ελεύθερος ο Θανάσης Λερούνης / όμηρος Ταλιμπάν

Πεμπτη, 08 04 2010 20:07

Απελευθερώθηκε, μετά από οκτώ μήνες ομηρίας στα χέρια Αφγανών Ταλιμπάν, ο Αθανάσιος Λερούνης. Ο πρόεδρος των Ελλήνων Εθελοντών, είχε απαχθεί και ο σωματοφύλακάς του είχε πυροβοληθεί θανάσιμα, στην απομακρυσμένη κοιλάδα των Καλάς, στη μεθόριο του Πακιστάν, όπου εργαζόταν σε πολιτιστικό πρόγραμμα από το 2001. Τη λήξη της ομηρίας του Λερούνη επιβεβαίωσε και ο Έλληνας πρεσβευτής στο Ισλαμαμπάντ, ο οποίος διαβεβαίωσε για την καλή κατάσταση της υγείας του.
Πριν από δύο 24ωρα οι αρχές του Πακιστάν ειδοποίησαν την ελληνική κυβέρνηση πως βρίσκονται πολύ κοντά σε συμφωνία με τους απαγωγείς του Θανάση Λερούνη. Αμέσως ο ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού που χειρίζεται εδώ και μήνες την υπόθεση της απαγωγής του Έλληνα εθελοντή ταξίδεψε στο Ισλαμαμπάντ και σήμερα νωρίς το πρωί επικοινώνησε τηλεφωνικώς με τον Θανάση Λερούνη που απελευθερώθηκε μετά από οκτώ μήνες. Ο Δημήτρης Δόλλης μετέφερε την ευχάριστη είδηση μιλώντας στην εκπομπή της ΝΕΤ "Συμβαίνει Τώρα" και την Μαρία Σαράφογλου.

Ο Θανάσης Λερούνης ζούσε και εργαζόταν τα τελευταία 15 χρόνια στην κοινότητα των Καλάς στα σύνορα Πακιστάν - Αφγανιστάν και είχε αφιερώσει τη ζωή του για την ξεχασμένη αυτή φυλή. Εκεί είχε συναντήσει τον Θανάση Λερούνη ο σκηνοθέτης Nϊκος Παπαθανασίου για τα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ.

Ο Θανάσης Λερούνης αναμένεται μέσα στα επόμενα 24ωρα να φτάσει στην ελληνική πρεσβεία στο Ισλαμαμπάντ ενώ για την επιστροφή του στην Ελλάδα αναφέρθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής.

Δηλώσεις Πεταλωτή
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής ανακοίνωσε ότι οι πακιστανικές αρχές ενημέρωσαν τον απεσταλμένο του πρωθυπουργού στο Ισλαμαμπάντ, πρέσβη εκ προσωπικοτήτων Δημήτρη Δόλλη, ότι ο απαχθείς εθελοντής Θανάσης Λερούνης έχει απελευθερωθεί από τους απαγωγείς του. Ο κ. Πεταλωτής είπε ακόμη ότι ο κ. Λερούνης, ο οποίος επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον κ. Δόλλη και τον ενημέρωσε ότι είναι καλά στην υγεία του, θα παρουσιαστεί στην ελληνική πρεσβεία στο Ισλαμαμπάντ το πρωί της Παρασκευής, απ' όπου θα μεταφερθεί στην Αθήνα με μέσο που θα διατεθεί από την κυβέρνηση.

ΠΗΓΕΣ: ΝΕΤ

punk drugs and Jesus

Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη των Η.Π.Α. και ήμουν νέος, ευάλωτος και ευαίσθητος. Αντικατέστησα τον πόνο του να σε απορρίπτουν με τον θυμό, πού πυροδοτούσε μια γενιά. Απέρριψα το κατεστημένο, πού υπαγόρευε να πάω πανεπιστήμιο και να βρω δουλειά. Καθώς οι φίλοι μου αποφάσιζαν σε ποιο πανεπιστήμιο θα πάνε, εγώ αποφάσισα να ζήσω έντονα και να πεθάνω νέος («LIVE FAST, DIE YOUNG»)· Τα επόμενα δύο χρόνια παρέμεινα στη μικρή πόλη δίνοντας και παίρνοντας σωματική και ψυχολογική βία. Ή αποξένωση πού επακολούθησε με οδήγησε σε υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών, για να κοίμηση τον πόνο πού ένιωθα. Κανείς δεν θα μπορούσε να με πληγώσει ξανά…

Το Μάιο του 1980, την ίδια μέρα ακριβώς μετά την άποφοίτησί μου, ξεκίνησα για το SAN JOSE για τα αξιοθέατα της Βόρειας Καλιφόρνιας. Από προηγούμενα ταξίδια είχα ήδη την πρώτη μου επαφή με τους Πανκ (PUNK) του SAN FRANCISCO. Εκεί, σε ένα ξενοδοχείο, έκοψα τα μαλλιά μου και έγινα ΡUNK.

Μέχρι το φθινόπωρο του 1982 είχα μετακομίσει στο PORTLAND του OREGON με 40 δολάρια και 40 κονσέρβες με σούπα. Ή πόλη ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Είδα πολλούς νέους ανθρώπους να ζουν με διαφορετικές νοοτροπίες και για πρώτη φορά ένιωθα αποδεκτός! οι ιδέες ήταν τελείως διαφορετικές από τις —όπως εμείς θεωρούσαμε— βαρετές και ξεπερασμένες δεκαετίες του ‘60 και 70. Το να πηδάμε από τραίνα και από ένα κάδο στον άλλον και να κλέβουμε μπίρες ήταν μονάχα ρομαντικές αντιλήψεις και η αυτοκακοποίησι είχε αίγλη. Δεν καθίσαμε να σκεφτούμε το βαρύ τίμημα πού θα επέφερε αυτό το κοινωνικό στίγμα του μηδενισμού στο σώμα μας, στην ψυχή και στο πνεύμα μας. Σ’ αυτό το σημείο ήταν που θα έπαιρνα την πρώτη γεύση της ζωής μου σαν ναρκομανής.

Κάποιο βράδυ ένας φίλος όρμησε μέσα στο διαμέρισμα πού έμενα. Είχε κάνει διάρρηξη σ’ ένα φαρμακείο της γειτονίας και γέμισε τρεις μεγάλες σακούλες από ηρεμιστικά, βαρβιτουρικά και ναρκωτικά. Σε κλάσματα δευτερολέπτων, χωρίς καν να σκεφτώ τι έπραττα, άφησα το φίλο μου να βάλει τη σύριγγα στο χέρι μου. Ή ζεστασιά απλώθηκε σε όλο μου το σώμα και για μια στιγμή νόμιζα πώς ήμουν στον παράδεισο. Μετά λιποθύμησα… Όταν συνήλθα το επόμενο πρωί, ο φίλος μου με πληροφόρησε ότι έκανε λάθος στην ποσότητα και πήρα υπερβολική δόσι. Με κράτησε ξύπνιο, ώστε να μη με πάρη βαθύς ύπνος και πεθάνω. Μου έδωσε εκατοντάδες χάπια – χαλαρωτικά κ.τ.λ. και με πήγε στο σταθμό. Ή επόμενη εβδομάδα ήταν μια απόλυτη θολούρα, ένα μπλακάουτ, που κατέληξε στο να σπάσω το παράθυρο από ένα μικρό σούπερ μάρκετ για να κλέψω μπίρα, λιποθυμώντας μπροστά στο μαγαζί. Ξύπνησα μέσα στο κελλί της φυλακής, ή μύτη μου έτρεχε από το συνάχι της στερήσεως, κάτι πού θα το αντιμετώπιζα για πολύ καιρό. Το μόνο πράγμα πού είχα στο μυαλό μου ήταν το πώς θ’ αποκτούσα κι άλλη ηρωίνη…

Στις αρχές του 1984 ή Δυτική Ακτή είχε πλημμυρήσει με φτηνή μεξικάνικη ηρωίνη. Ή καθημερινή χρήσι της επί τρεις μήνες τερμάτισε την περίοδο της πρώτης μου απλής επαφής με τα ναρκωτικά, και άρχισε ή κατρακύλα. Το αστυνομικό τμήμα του PORTLAND αναδιωργανώνταν λόγω της διαφθοράς της αστυνομίας και δεν είχε καθόλου έλεγχο του τι γινόταν στους κεντρικούς δρόμους. Δεν ήταν σπάνιο να βλέπεις ανθρώπους να «φτιάχνονται» (να παίρνουν τη δόση τους) ακριβώς στο πεζοδρόμιο πάνω σ’ ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Εκατοντάδες πρεζάκια- έμποροι ήταν αραδιασμένοι στους δρόμους σε τρία τετράγωνα, πουλώντας το προϊόν τους στα νιάτα του PORTLAND. Εκείνο το καλοκαίρι πολλά παιδιά «μεγάλωσαν» πρόωρα. Μερικά ούτε καν είδαν το έτος 1985.

Το Μάρτιο του 1985, φορτωμένος με έναν εθισμό στην ηρωίνη —100 δολάρια ημερησίως—, πήγα για θεραπεία για πρώτη φορά. Ήταν ένα θεραπευτικό κέντρο παλιού τύπου σε μια μικρή πόλη στην ακτή του ΟREGON. Ό σύμβουλος μου ήταν ένας σωματώδης Ιταλός, πολύ εξτρεμιστής. Καθώς είχε θανατική ποινή για πολλαπλούς φόνους, ανακάλυψαν ότι είχε ένα ανεύρυσμα πού τον ταλαιπωρούσε μέχρι παραφροσύνης.

Δέκα χρόνια σε προγράμματα εργασίας και νηφαλιότητας μπόρεσε και απέκτησε χάρι και ήταν ελεύθερος να βοηθάει τους άλλους σ’ αυτό το θεραπευτικό πρόγραμμα. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ μ’ αυτά τα περί Θεού, στα όποια βασίζονται αυτά τα προγράμματα των «Δώδεκα Βαθμίδων», οπότε μου έδωσε μια πέτρα, πού είχε στο γραφείο του, λέγοντας μου, ότι αυτή η πέτρα ήταν ο πρώτος του «Θεός». Έπρεπε να την κουβαλάω μαζί μου, και να την χρησιμοποιώ ως «ανωτέρα δύναμη μου».

Φεύγοντας από το κέντρο μετακόμισα από την πόλη και πήγα προς την ακτή, και ξεκίνησα ξυλουργική και surfing. Ωστόσο η έλλειψη ενός προσωπικού Θεού με (οδήγησε σε ένα δυσβάστακτο κενό, και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού επέστρεψα στην «πρέζα» (ναρκωτικά). Διατήρησα τον εθισμό των 100 δολαρίων ημερησίως για τον επόμενο χρόνο, και ακόμα κατόρθωσα να πάρω δάνειο και ν’ ανοίξω ένα μαγαζί με skateboard στο Ρortland. Ήταν πάντα το όνειρο μου, αλλά σύντομα το σαμποτάρισα με το να κλέβω από το ταμείο. Άφησα τον συνέταιρο μου να το δουλεύει και ξαναμπήκα για θεραπεία.

Παρότι κατάφερα να μείνω αυτή τη φορά καθαρός για οχτώ μήνες, αντιστεκόμουν ζωηρά σ’ αυτό το πράγμα της «ανωτέρας δυνάμεως». Ζούσα σ’ ένα κέντρο απεξαρτήσεως και πάλευα καθημερινά με την ανάλυση ουρών και την καθοδήγηση. Όταν έκανα υποτροπή, ήταν αστραπιαία- έβαζα τη σύριγγα στο χέρι πριν καλά – καλά καταλάβω τι γινόταν. Ήταν αδύνατον να αποχωριστώ τον ναρκομανή εαυτό μου.

Έκανα χρήση για αρκετούς μήνες και οι δυνατότητες μου ήταν τεράστιες. Μπορούσα να κάνω χρήση ξοδεύοντας εκατοντάδες δολάρια καθημερινώς, και να φαίνομαι νηφάλιος, χωρίς να ξέρη κανείς. Τελικά, καθώς ή υγεία μου κατέρρεε, ο συνέταιρος μου τα παράτησε. Μου είπε ότι μ’ αγαπούσε και δεν ήθελε να με βλέπει να σκοτώνω τον εαυτό μου. Ήταν ο καλύτερος μου φίλος και ή ένοχη πού ένιωθα ήταν δυσβάστακτη. Τα παιδιά πού ήταν στην ομάδα του μαγαζιού βασίζονταν σ’ εμένα, άλλα ήξεραν ότι θα ήμουν πάντα ένας χρήστης και ότι ή ηρωίνη ήταν ή ζωή μου…

Στους τρεις μήνες, πού ακολούθησαν, λεηλάτησα 30,000 δολάρια από το λογαριασμό του μαγαζιού για τη συνήθεια μου και τελικά φαλίρισα την επιχείρηση. Την πούλησα όσο – όσο και αποχώρησα χωρίς φράγκο στο όνομά μου. Χωρίς εισόδημα και με μία καταστροφική συνήθεια, είχα μπλέξει άσχημα.



Άρχισα να «φτιάχνομαι» με crystal methadone για να ξεφύγω από τη συνήθεια της χρήσεως, και κατέληξα να πάθω μόλυνση σταφυλόκοκκου. Έμοιαζα σαν λεπρός, καθώς είχα πληγές και κρουστές από τις πληγές σ’ όλο μου το σώμα. Κρύφτηκα στο διαμέρισμα ενός φίλου και έπαθα τα στερητικά μου. Μόνο ένας χρήστης ηρωίνης μπορεί να γνωρίσει τον έντονο πόνο πού περνάει κανείς —τις κράμπες, τη ναυτία και τους εμετούς—, τον εφιάλτη αυτό πού είναι ή στέρησι. Επί τέλους κοιμήθηκα την ενδέκατη ήμερα. Τρεις εβδομάδες αργότερα επέστρεψα στον κόσμο και, βλέποντας ότι οι περισσότεροι φίλοι μου με αποκήρυξαν, απεφάσισα να επιστρέψω στη μικρή πόλη της καταγωγής μου…

Ή οικογένεια μου πάντα με στήριζε, αφού αποδέχθηκε την εξάρτιση μου ως κάτι δεδομένο. Έμεινα στο σπίτι τους για περίπου έξι μήνες προσπαθώντας απλώς «να μη μπαίνω στα πόδια τους». Ωστόσο σ’ αύτη τη μικρή πόλη, στο κέντρο της ερήμου του ανατολικού WASHINGTON γνώρισα κάποιους αλλοδαπούς εργάτες πού είχαν την καλύτερη ηρωίνη από το Μεξικό πού είχα δοκιμάσει. Σε λίγες μέρες ήμουν κάτω από την επήρεια της ηρωίνης· έκλεβα ακόμα και τις πιστωτικές κάρτες της μητέρας μου, για να αποκτήσω κι άλλη ηρωίνη. Αποφάσισα να επιστρέψω στην πόλη και ν’ αρχίσω την κατρακύλα.

Πουλούσα ηρωίνη στο δρόμο για τον έμπορα, κουβαλώντας μπαλονάκια με ηρωίνη στο στόμα μου. Αν ή αστυνομία με έπιανε, θα τα κατάπινα… Στους επόμενους 4 μήνες χτυπήσαμε 20 – 30 σπίτια, λιώνοντας το χρυσό και το ασήμι για τα αναγκαία χρήματα. Ή ένοχη ήταν αβάστακτη, αλλά μας άφηνε αναίσθητους χάρι στις καταστροφικές μας συνήθειες. Σε κάποια φάση κάναμε 500 δολάρια ηρωίνης ημερησίως, αρκετή για να σκοτώσει ένα άλογο. Εγώ επίτηδες έπαιρνα μεγαλύτερες δόσεις, ελπίζοντας πώς θα γλίτωνα από τη μιζέρια. Τελικά ή αστυνομία, ή οποία μας κυνηγούσε για αρκετούς μήνες, με έπιασε σημαδεύοντας με, με το όπλο.

Καθώς θα περίμενα τη δίκη, με έβαλαν σε επιτήρηση μεθαδόνης και αφέθηκα ελεύθερος με εγγύηση. Τηλεφώνησα στη μητέρα μου λέγοντας της, ότι ήταν πιθανόν να έμπαινα φυλακή ή ακόμα σε αναμορφωτήριο για μερικά χρόνια. Ένας γνωστός, πού είχε χρόνια να δη τη μητέρα μου, την επισκέφθηκε. Την παρηγόρησε και της είπε για μια εκκλησία στην Αλάσκα, που ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει. Εγώ δεν ήθελα να πάω, αλλά οι επιλογές μου ήταν ελάχιστες. Ό δικαστής αποφάσισε, ότι αυτά άρμοζε ως θεραπεία και θα μπορούσα να πάω εκεί μέχρι να επιστρέψω για τη δίκη. Έφυγα και ετοιμάστηκα για την Αλάσκα…

Ό πατέρας μου ήρθε στο Ρortland για να πάμε μαζί στην Αλάσκα. Ζήτησα να μου δανείσει 20 δολάρια. Μου τα έδωσε καταλαβαίνοντας, αλλά δεν ρώτησε γιατί. αφού πήρα την τελευταία μου δόση, ένιωθα παράξενα ειρηνικός. Ευχαριστώ το Θεό πού δεν είχα περισσότερα χρήματα, γιατί σίγουρα θα έκανα υπερβολική χρήση.


Ή βραδινή πτήση έφτασε στο ANCHORAGE και ήμουν καλά «φτιαγμένος» (με ηρωίνη). Με πήρε ο ύπνος στο αυτοκίνητο στο δρόμο προς την κοινότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μου έδωσαν ένα δωμάτιο φιλοξενίας στο «Μεγάλο Σπίτι», ένα τεράστιο κτήριο που ήταν κάποτε καθολικό μοναστήρι και τώρα το κέντρο της κοινότητος. Το επόμενο πρωί ήρθαν δύο ιερείς και μας πήγαν για πρωινό. Ό νεώτερος ιερέας ήταν πολύ θερμός, χωρίς να νιώθει αηδία για τα ράκος ενός ανθρώπου που είχε μπροστά του. Ό μεγαλύτερος ιερέας ήταν ο εφημέριος της κοινότητος, ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Καθώς συζητούσαμε τρώγοντας το πρωινό μας, άρχισα ν’ ανακατεύομαι από τη στέρησι. Μια φορά ακόμα οι παρενέργειες της στερήσεως θα με συνόδευαν.

Ό εφημέριος μου έκανε πολλές ερωτήσεις για τον εαυτό μου. Γιατί ήρθα εδώ εάν ήθελα να ‘έρθω. Κι αν πίστευα ποτέ στο θεό… Ό πατέρας μου απαντούσε στις ερωτήσεις. Εγώ αισθανόμουν ανίκανος ν’ απαντώ. Έφυγα εκείνο το πρωινό με τη σκέψη ότι τον συμπάθησα πολύ αυτό τον ιερέα. Τα λόγια του ήταν ουσιώδη, άκαμπτα και περιεκτικά. Ήταν ο πρώτος Χριστιανός που γνώρισα πού φαινόταν πραγματικά ζωντανός.

Τις επόμενες 6-7 μέρες δεν βγήκα άπα το δωμάτιο φιλοξενίας, γιατί βρισκόμουν στα βάθη της κολάσεως. Μόνος σ’ ένα ξένο τόπο, δεν είχα καν την παρηγοριά από τους ήχους των δρόμων να με καλμάρουν. Ή ησυχία ήταν ανυπόφορη. Επί τέλους κοιμήθηκα…

Όταν ξύπνησα, ο πυρετός, οι κράμπες και το ρίγος είχαν εξαφανιστεί. Ήταν μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή ήμερα, και είχα επιζήσει. Δεν ήμουν σίγουρος εάν έχω συνέλθει τελείως από το σύνδρομο στερήσεως, και πέρασε από το μυαλό μου ή σκέψη της αυτοκτονίας. Οι άνθρωποι που διέμεναν στο «Μεγάλο Σπίτι» με φρόντιζαν πολύ καλά – με τάιζαν και μου κρατούσαν συντροφιά. Ήμουν έκπληκτος με το πόσο φιλικοί ήταν μαζί μου, αλλά ωστόσο δεν προσπαθούσαν να μου μιλήσουν για το Θεό ή να με προσηλυτίσουν.



Για τους επόμενους τρεις μήνες, πού θα ήμουν εκεί, αποφασίστηκε ότι θα εργάζομαι με τον επιστάτη, καθώς ήταν επίσης και ο υπεύθυνος του «Μεγάλου Σπιτιού». Ήταν ένας ένθερμος άνθρωπος, και δούλευε σκληρότερα από όλους τους ανθρώπους πού είχα γνωρίσει. Στο τέλος της πρώτης ημέρας εργασίας κουράστηκα, και το μυαλό μου άρχιζε να ραδιουργεί. Τηλεφώνησα στον έμπορο μου στο PORTLAND , και συμφώνησε να μου στείλει αεροπορικώς λίγη ηρωίνη. Θα αργούσε 2 μέρες…

Το επόμενο βράδυ όλοι έφυγαν από το σπίτι. Ολομόναχος στο σαλόνι του «Μεγάλου Σπιτιού» κοιτούσα την ομορφιά της Αλάσκας. Απόλυτη ησυχία και γαλήνη. Άλλα ωστόσο οι πόνοι από την στέρησι της ηρωίνης δεν με άφηναν ήσυχο. Έψαξα για αλκοόλ, αλλά δεν έβρισκα. Σε όλο το σπίτι οι εικόνες του Χριστού και των αγίων του με κοιτούσαν επίμονα. Ένιωθα ότι με παρακολουθούσαν…



Ξαφνικά, ένα πελώριο κύμα από φόβο με επισκίασε. Ένιωθα ότι εισχώρησε μέσα μου όλος μαζί ο φόβος δέκα χρόνων πού δεν είχα νιώσει άλλοτε. Ένιωσα μικρός, αδύναμος και τελείως παράλυτος. Κανείς δεν ήταν τριγύρω, καθώς πλησίαζαν τα μεσάνυχτα. Τηλεφώνησα στη μητέρα μου και τη σήκωσα από το κρεβάτι. Έκλαψα και της είπα ότι θέλω να πεθάνω. Με παρηγόρησε και μου είπε να γονατίσω και να προσευχηθούμε μαζί. Έκλεισα το τηλέφωνο, βγήκα τρέχοντας από το «Μεγάλο Σπίτι» και πήγα στην εκκλησία.

Γονάτισα και παρακάλεσα το Θεό λέγοντας· Εάν είσαι εκεί, αφαίρεσε αυτό το φόβο και τον πόνο. Όσο ξαφνικά ήρθε αυτός ο φόβος, τόσο ξαφνικά και έφυγε. Μία αίσθηση ειρήνης με κατέλαβε, και ξάπλωσα εκεί πεσμένος στο ναό για πολλή ώρα. Επιτέλους έφυγα από την εκκλησία και πήγα στη μπροστινή βεράντα παρατηρώντας την ωραιότητα του οίκου του Θεού. Εφ’ όσον κατέρρευσα και νικήθηκα, ήταν η μοναδική στιγμή που ο Θεός μπορούσε να έρθει σ’ εμένα, και να τον ακούσω. Άρχισα να σιγοκλαίω και για πρώτη φορά ευχαρίστησα το Θεό που μ’ αγαπούσε…

Μερικούς μήνες νωρίτερα η μητέρα μου είχε δει ένα όνειρο. Ένα μεγάλο πουλί, με φτερά τριάντα μέτρα σε πλάτος, πέταξε πάνω από τη μητέρα μου και την αδελφή μου. Βρισκόταν σε ένα λιβάδι. Στην αρχή το πουλί ήταν απειλητικό, αλλά μετά τους ζύγωσε, προστατεύοντας τους με το φτερό του. Κατόπιν το πουλί είπε στη μητέρα μου, ότι ο γιος της θα γίνει καλά.

Κάποιους μήνες αργότερα αποκαλύφθηκαν κι άλλες κατηγορίες για ληστείες, και επέστρεψα στο ΡORTLAND για να πάω στην επαρχιακή φυλακή. Είχα ξαναμπεί φυλακή πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά τώρα ήμουν Χριστιανός, και δεν ήμουν εξαρτημένος. Ο φόβος ήταν πάντα αισθητός-άλλα ή χάρις του Θεού ήταν πάντα εκεί

Έμπαινα στον πειρασμό για ναρκωτικά, άλλα δεν υπέκυπτα, οι συγκροτούμενοι με κορόιδευαν, έσχιζαν τις σελίδες από την αγία Γραφή και έφτιαχναν τσιγάρα. Η στήριξη πού είχα απ’ έξω ήταν αξιοθαύμαστη – καθημερινή επικοινωνία και επισκέψεις από ορθοδόξους ιερείς. Και μέσα, πάντα ένιωθα την παρουσία του Σωτήρος. Οι νέες κατηγορίες θα έφερναν δύο πεντάχρονες καταδίκες στο αναμορφωτήριο του OREGON.

Καθώς έμπαινα στο δικαστήριο για να ‘έρθω αντιμέτωπος με το δικαστή, αντίκρισα τους ρασοφόρους ιερείς. Με επιτυχία ζήτησαν από το δικαστή την άποφυλάκισί μου με ανταλλαγή να πάω στην εκκλησία της Αλάσκας. Για πέντε χρόνια θα ήμουν κάτω από αστυνομική επιτήρηση και θα κατέβαλλα 28.000 δολάρια αποζημίωση.

Εάν έκανα υποτροπή, θα με δίκαζαν για δέκα ολόκληρα χρόνια. Ευχαριστώ το θεό για τα πλούσια και άφθονα ελέη του.

Πριν το Πάσχα του 1989, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, έγινα δεκτός στην Ορθόδοξη Εκκλησία, μυστηριακά εξαγνισμένος από τις αμαρτίες της προηγούμενης ζωής μου. Η χαρά, που πάντα προσπαθούσα να καταστρέφω μέσα μου, τώρα με νίκησε…

Μέσα στο πέρασμα του χρόνου, έχω μείνει καθαρός. Όχι μέσα από τα προγράμματα με τις «Δώδεκα Βαθμίδες», ούτε από τη σύγχρονη ψυχολογία, άλλα με το να είμαι βυθισμένος (όσο μπορώ) στην αρχαία, υπερκόσμια ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας «Ό Παράδεισος με άνέστησε όπως τον αντιλήφθηκα, με εμπλούτισε καθώς τον συλλογιζόμουν.

Ξέχασα τη φτωχή μου κατάστασι, διότι με μέθυσε με την εύωδία του. «Έγινα άλλος άνθρωπος, γιατί με αναζωογόνησε με όλη την ποικίλη φύση του» (αγ. Εφραίμ ο Σύρος).

Μονάχα με τη χάρι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και με την άπειρη αγάπη του για την ανθρωπότητα είμαι ζωντανός σήμερα. Δίνω δόξα στους αγίους, των οποίων οι πρεσβείες σώζουν τις ζωές μας καθημερινώς. Έφτασα στην Αλάσκα στις 26 Σεπτεμβρίου, την ήμερα πού η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του ευαγγελιστού Ιωάννου, ο όποιος είναι ο προστάτης άγιος της εκκλησίας στην οποία έγινε ή μεταστροφή μου. Στην αγία Γραφή ο ευαγγελιστής Ιωάννης συμβολικά εμφανίζεται ως αετός – ο ίδιος πού παρηγόρησε τη μητέρα μου στο όνειρο της. Στις 6 Οκτωβρίου τιμούμε τη μνήμη του αποστόλου και απίστου Θωμά.

Είναι επίσης η ημέρα της μεταστροφής μου, και ονομάζομαι Θωμάς. Νιώθω ενωμένος μ’ αυτούς τους αγίους, πού οι προσευχές τους είναι ευάρεστες στο Θεό· του αγίου Ιωάννου για τη μεγάλη του αγάπη προς τα παιδιά και του αγίου Θωμά πού έδειξε απιστία όπως οι περισσότεροι κάνουν. Αυτοί οι αρχαίοι άγιοι είναι οι πρόγονοι των «επαναστατών» που συνεχίζουν μέχρι τις μέρες μας. Αυτοί είναι οι αληθινοί ριζοσπάστες, των οποίων τους βίους μπορούμε να μιμηθούμε, γεμίζοντας το πνευματικό κενό πού μας πλήττει σήμερα.

Μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε την οδό της σύριγγας και της «πρέζας» (των ναρκωτικών) και να έχουμε το τέλος τόσων ανθρώπων πού βρέθηκαν νεκροί από υπερβολική χρήση των ναρκωτικών. Ή να πάρουμε το μονοπάτι της αποξενώσεως και απογνώσεως πού οδήγησε τόσους άλλους στο τραγικό τέλος της αυτοκτονίας. Ή μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο του Σταυρού, που έχει αγιαστεί με το αίμα των μαρτύρων και τους κόπους των δικαίων και οδηγεί σε αιώνια δόξα…

+ Θωμάς

Άγιοι απόστολοι Ιωάννη και Θωμά, πρεσβεύσατε στο Θεό για μας!

***

Σχόλιο από Άπαντα Ορθοδοξίας:

Η μάστιγα των ναρκωτικών καθημερινά απλώνεται, καθώς οι άνθρωποι πού ζητούν τη χαρά και την πληρότητα χρησιμοποιούν την ψυχολογική και σωματική βία για να βγουν από το αβάσταχτο κενό πού η σημερινή κοινωνία τους προσφέρει. Η έλλειψη όμως ενός προσωπικού Θεού τους οδηγεί σε αδιέξοδο. Συνεχίζοντας την αναφορά μας σε προσήλυτους στην Ορθοδοξία παρουσιάζουμε μεταφρασμένη από το περιοδικό «THE ORTHODOX WORD» (τ. 183, σσ. 190-199), μια συγκλονιστική μαρτυρία ενός νέου των Η.Π.Α., πού έφθασε στα πρόθυρα της κολάσεως, ώσπου ή σωτήρια και στοργική επέμβαση του Θεού, στην πιο κατάλληλη ώρα της ζωής του, τον οδήγησε να βρή το Χριστό, την Εκκλησία, την Ορθοδοξία. Ό νέος αυτός βαπτίστηκε, παίρνοντας το όνομα Θωμάς και σήμερα είναι υποδιάκονος, έγγαμος με έξι παιδιά, και πιστό μέλος μιας ενορίας στο νομό WASHINGTON των Η.Π.Α. Επίσης ασπάσθηκαν την Ορθοδοξία οι γονείς και η αδελφή του.

Πηγή: μετάφραση Ι. Μονή Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης, ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΠΙΘΑ

Αναδημοσίευση από Άπαντα Ορθοδοξίας