ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!

Αυτός ο χώρος είναι αφιερωμένος σε όλους τους γονείς, τους μαθητές και τις μαθήτριες του 21ου, 22ου, 12ου,4ου, 2ου Εσπερινού Γυμνασίου, 1ου ΕΠΑΛ, 6ου ΕΠΑΛ, , 2ου Λυκείου Πατρών, του Γυμνασίου και Λυκείου Κλειτορίας , του Γυμνασίου Ψωφίδας, Λακκόπετρας και Σαγαιίκων,του 6ου , του 17ου,του 11ου ,του 18ου Γυμνασίου Πατρών,του Γυμνασίου Λάππα, του 16ου Γυμνασίου Πατρών κκαι από φέτος του 2ου Γυμνασίου Παραλίας και του ΕΠΑΛ Παραλίας!


Αγαπημένοι μου μαθητές και γονείς, εδώ θα ενημερώνεστε για τις δραστηριότητες που θα πραγματοποιούμε στο πλαίσιο του μαθήματος των Θρησκευτικών καθώς και για άλλα πολλά θέματα που μας αφορούν.

Η Θεολόγος σας
Σταυρούλα Ζευγαρά















Σελίδες

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΑ ΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ












Αποσπάσματα από το βιβλίο του Paulo Freire «Δέκα Επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν» εκδ. Επίκεντρο, Αθήνα, 2006.


Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω, τα οποία θεωρώ απαραίτητα για τον προοδευτικό δάσκαλο, είναι προσόντα που αποκτώνται σταδιακά, μέσα από την καθημερινή πρακτική. Επιπλέον, αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική, παράλληλα με την πολιτική απόφαση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι, τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω δεν μπορούμε να τα έχουμε εκ γενετής ούτε μπορούν να μας δοθούν με διάταγμα ή ως δώρο. Επίσης, η σειρά με την οποία τα παρουσιάζω εδώ δεν αφορά την αξία τους. Είναι όλα εξίσου αναγκαία για μια προοδευτική εκπαιδευτική πράξη.

Θα αρχίσω με την ταπεινοφροσύνη, χωρία να υπονοείται με κανένα τρόπο η έλλειψη αυτοσεβασμού, η μοιρολατρία ή η δειλία. Αντίθετα, η ταπεινοφροσύνη προϋποθέτει θάρρος, αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό και σεβασμό για τους άλλους.

Η ταπεινοφροσύνη μας βοηθά να καταλάβουμε μια προφανή αλήθεια: κανείς δεν τα ξέρει όλα. Κανείς δεν τα αγνοεί όλα. Όλοι ξέρουμε κάτι. Όλοι αγνοούμε κάτι. Κάποιος χωρίς ταπεινοφροσύνη δεν μπορεί καν να ακούσει με σεβασμό εκείνους που θεωρεί πολύ κατώτερους του δικού του επιπέδου ικανοτήτων […]

Μια από τις ελλείψεις που μπορεί να έχει ο εκπαιδευτικός είναι η ανικανότητα να παίρνει αποφάσεις. Μια τέτοια αναποφαστικότητα εκλαμβάνεται από τους μαθητές είτε ως ηθική αδυναμία είτε ως επαγγελματική ανικανότητα. Οι δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να ακυρώνουν τον εαυτό τους στο όνομα της δημοκρατικότητάς τους. Αντίθετα, μολονότι δεν μπορούν να πάρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη ζωή των μαθητών τους, δεν πρέπει στο όνομα της δημοκρατίας να αποφύγουν την ευθύνη της λήψης αποφάσεων. Παράλληλα, δεν πρέπει να αυθαιρετούν στις αποφάσεις τους [...]

Μολονότι αναγνωρίζω ότι αυτές οι σκέψεις περί προσόντων είναι ανολοκλήρωτες, θα ήθελα επίσης να αναφέρω με συντομία τη χαρά της ζωής, που τη θεωρώ θεμελιώδη αρετή για τη δημοκρατική εκπαιδευτική πρακτική.

Είτε είμαστε πρόθυμοι να ξεπεράσουμε παραλείψεις ή ασυνέπειες είτε όχι, με ταπεινοφροσύνη, με στοργική αγάπη, με θάρρος, ανοχή, ικανότητα, αποφαστικότητα, υπομονή – ανυπομονησία και λεκτική φειδώ, συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός ευτυχισμένου, χαρούμενου σχολείου. Εργαζόμαστε για ένα σχολείο – περιπέτεια, ένα σχολείο που πάει μπροστά, που δεν φοβάται να ριψοκινδυνεύει, που απορρίπτει τη στασιμότητα. Είναι ένα σχολείο που σκέφτεται, συμμετέχει, δημιουργεί, μιλά, αγαπά, φαντάζεται, αγκαλιάζει με πάθος και λέει ναι στη ζωή. Δεν είναι ένα σχολείο που σιωπά και παραιτείται.

Πράγματι, ο εύκολος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα εμπόδια που ορθώνονται από την κυβερνητική περιφρόνηση και την αυθαιρεσία των αντιδημοκρατικών αρχών είναι η μοιρολατρική παραίτηση, στην οποία πολλοί από εμας καταφεύγουμε.
«Και τι μπορώ να κάνω; Είτε με αποκαλούν δάσκαλο είτε στοργική μητέρα, εγώ πάλι είμαι κακοπληρωμένος, αγνοημένος και παραμελημένος. Ας είναι, λοιπόν». Στην πραγματικότητα αυτή είναι η πιο βολική θέση, αλλά είναι και η θέση αυτού που παραιτείται από τον αγώνα, που παραιτείται από την ιστορία. Είναι η θέση εκείνων που αποκηρύσσουν τη σύγκρουση, η έλλειψη της οποίας υπονομεύει την αξιοπρέπεια της ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή ή ανθρώπινη ύπαρξη χωρίς αγώνα και σύγκρουση. Η σύγκρουση ενυπάρχει στη συνείδησή μας. Αν αρνηθούμε τη σύγκρουση παραβλέπουμε τις πιο θεμελιακές όψεις της φυσικής και της κοινωνικής μας εμπειρίας. Προσπαθώντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, συντηρούμε το στάτους κβο.

Δεν βλέπω, συνεπώς, άλλη εναλλακτική λύση για τους εκπαιδευτικούς από την ενότητα μέσα στην ποικιλομορφία των ενδιαφερόντων τους για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους. Αυτά τα δικαιώματα περιλαμβάνουν το δικαίωμα της ελευθερίας στη διδασκαλία, το δικαίωμα να λένε τη γνώμη τους. Το δικαίωμα για καλύτερες συνθήκες στην άσκηση του παιδαγωγικού τους έργου, το δικαίωμα να παίρνουν πληρωμένες ετήσιες άδειες για επιμόρφωση, το δικαίωμα να είναι συγκροτημένοι. Το δικαίωμα να κρίνουν τις αρχές χωρίς το φόβο αντίποινων (που συνεπάγεται το καθήκον να κρίνουμε ειλικρινά). Το δικαίωμα στο καθήκον να είναι σοβαροί και σαφείς και να μην ψεύδονται για να επιβιώσουν.

Πρέπει να αγωνιζόμαστε ώστε αυτά τα δικαιώματα όχι μόνο να αναγνωριστούν, αλλά και να γίνουν σεβαστά και να εφαρμοστούν. Κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί να αγωνιστούμε στο πλευρό των συνδικαλιστικών οργανώσεων κι άλλες φορές εναντίον τους, αν η ηγεσία τους είναι σεχταριστική, είτε είναι αριστερή είτε δεξιά. Άλλες φορές πάλι μπορεί να πρέπει να αγωνιστούμε ως προοδευτική διοίκηση ενάντια στην οργισμένη αντίδραση της συντήρησης, των προσηλωμένων στις παραδόσεις και εναντίον των νεοφιλελεύθερων που βλέπουν τον εαυτό τους ως το απαύγασμα της ιστορίας […]

Οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν είναι μόνο δάσκαλοι – κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί – δεν είναι μόνο ειδικοί της διδασκαλίας. Είμαστε πολιτικοί αγωνιστές, επειδή είμαστε δάσκαλοι. Η δουλειά μας δεν τελειώνει στη διδασκαλία των μαθηματικών, της γεωγραφίας, του συντακτικού, της ιστορίας. Η δουλειά μας είναι να διδάξουμε αυτά τα πράγματα με σοβαρότητα και επιδεξιότητα, αλλά και να συμμετέχουμε, να αφιερωθούμε στον αγώνα για να νικηθεί η κοινωνική αδικία.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Καλό ταξίδι Εμινέλα μου, Καλό ταξίδι μικρέ μου Άγγελε


















Καλό ταξίδι Εμινέλα μου,
Καλό ταξίδι μικρέ μου Άγγελε,
δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

Το ζεστό σου χαμόγελο θα θερμαίνει τις καρδιές μας

Εμείς που σε αγαπήσαμε, παρακαλούμε το Χριστό και την Παναγία μας να σου χαρίσουν λίγο από το αιώνιο φως...

Θα προσευχόμαστε κάθε μέρα...
και εσύ για εμάς...

Καλό ταξίδι, Μικρέ μου Άγγελε...
Καλό ταξίδι, Εμινέλα μου...

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Το σοκ του άθεου φοιτητή στο Άγιο Όρος

Του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου


Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής.

Με πολλή διστακτικότητα, άλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, άλλα δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

-Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα.

-Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι της Φιλοσοφικής.

-Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος.

Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο.

-Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή;

-Όχι, πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα. πολλά.. Αν μού πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανέναν μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;

-Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;

-Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους.

-Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε; ρωτώ.

-Γαβριήλ, μου άπαντα.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο προσβάσεως και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα. Θα πας, του είπα, και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα. Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστεύσω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

-Φοβάμαι, ντρέπομαι, μου άπαντα.

-Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα; ρωτώ. Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα.



Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά την θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του Γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

-Τι γίνεστε, παιδία; ρωτάει. Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι;

-Ευχαριστούμε, Γέροντα, απήντησαν, με συμβατική κοσμική ευγένεια.

-Έλα εδώ, λέει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ, ξεχωρίζοντας τον από τους υπόλοιπους. Θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια. και έλα πιο κοντά να σού πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, άλλα να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού εγνώρισε το όνομα του; Ποιος του αποκάλυψε το πρόβλημα του; Τι, τελικά, ήθελε να του πει ο γέροντας;

-Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο; Μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.

-Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις.

-Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;

-Τι να πούμε, ρε παλληκάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;

Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου, αφηγείται. Η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη. Ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται. Οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνον το πώς και το Τι από δω κι εμπρός


Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός άγιου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σού κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν την μεταμόσχευση χωρίς να σού ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στην καρδιά, χωρίς να σού κουράσουν το μυαλό.



Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος

Περιοδικό Πεμπτουσία, τ. 22 Δεκέμβριος 2006 - Μάρτιος 2007.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Τα χειρόγραφα του Κουμράν



Για τους μαθητές της Α Γυμνασίου και όχι μόνο



Με τον όρο Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας περιγράφεται μία από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα.
Οι κύλινδροι μέσα στους οποίους βρέθηκαν τα Χειρόγραφα ανακαλύφθηκαν το 1947 από ένα βεδουίνο νεαρό βοσκό στις σπηλιές της ερήμου της Ιουδαίας, κατά μήκος της δυτικής ακτής της Νεκράς Θάλασσας, την εποχή που η ζώνη βρισκόταν υπό βρετανική κατοχή.

Την άνοιξη του 1947, ένας δεκαπεντάχρονος τότε βεδουίνος βοσκός από τη νομαδική φυλή Τααμιρέ, ο Μωχάμετ Εδ-Διβ, ψάχνοντας για να βρει το χαμένο από το κοπάδι του ζώο στις άγονες ορεινές εκτάσεις που υψώνονται πέρα από τις δυτικές ακτές της Ν. Θάλασσας, έφτασε μπροστά σε μια μικρή οπή, που υπήρχε στο βοσκότοπο της ιστορικής βουνοπλαγιάς. Όπως αποδείχτηκε μετά από λίγο, από εκείνη την οπή που οδηγούσε σε σπηλιά είχε περάσει το κατσίκι.

Το 15χρονο παιδί πέταξε μια πέτρα μέσα μήπως καταφέρει να φοβήσει το ζώο για να βγει έξω. Μόλις όμως πέταξε την πέτρα, ακούσθηκε ένας παράξενος θόρυβος, που έδινε την εντύπωση ότι προκλήθηκε από θραύση πήλινων δοχείων. Γεμάτος περιέργεια αλλά και ταραχή, ο μικρός βεδουίνος έτρεξε και ειδοποίησε τον εξάδελφο του, που βρισκόταν στην ίδια περιοχή, για να διαπιστώσουν μαζί τι ακριβώς είχε συμβεί.

Οι δύο μαζί άνοιξαν λίγο ακόμη το στόμιο της οπής, για να μπορέσουν να περάσουν. Έτσι, βρέθηκαν μέσα σε σπήλαιο με αρκετό βάθος όπου ένα σπασμένο πιθάρι μαρτυρούσε τη χροιά του θορύβου που είχε προκληθεί από το κτύπημα της πέτρας ενώ στο βάθος του σπηλαίου, ήταν τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο, μια σειρά άθραυστα πιθάρια, με πήλινα καλύμματα. Απ' αυτά, που ήταν συνολικά οκτώ, τα επτά βρέθηκαν κενά, προφανώς συλημένα από παλαιότερη ανάλογη επίσκεψη. Το ένα από αυτά περιείχε οχτώ συνολικά κυλίνδρους τυλιγμένους με λινά υφάσματα επιχρισμένα με μιά κολλώδη ουσία. Οι βοσκοί τα πήραν μαζί τους και ξεκίνησαν για τη Βηθλεέμ. Δεν άργησαν να συνειδητοποιήσουν ότι είχαν στα χέρια τους αρχαιολογικό θησαυρό και έτσι άνοιξαν το δρόμο για τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη ανακάλυψη των νεώτερων χρόνων.




Τα Χειρόγραφα του Κουμράν περιλαμβάνουν περίπου 800 έγγραφα, πάπυρους και περγαμηνές, κάποια σχεδόν άθικτα και κάποια κατεστραμμένα, αλλά τα περισσότερα δυστυχώς αποσπασματικά. Οι περισσότεροι από τους κυλίνδρους βρέθηκαν σε σπηλιές κοντά στο Κουμράν, όπου και έζησε μια κοινωνία ανθρώπων την οποία πολλοί μελετητές προσδιορίζουν ως Εσσαίους, μια εβραϊκή αίρεση που υπήρξε και σε άλλα μέρη του Ισραήλ, κατά μια χρονική περίοδο η οποία περιλαμβάνει και εκείνη της δράσης του Ιησού.

Στην πραγματικότητα πρόκειται στο σύνολό τους για περίπου 100.000 τεμάχια, αλλά τα πιο γνωστά από αυτά -τα μόνα άλλωστε που έχουν λάβει επίσημα το όνομα "χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας"- είναι όπως είπαμε 800. Οχτακόσια χειρόγραφα γραμμένα στα εβραϊκά, ελληνικά και αραμαϊκά, που βρέθηκαν μέσα σε 11 σπηλιές του Κουμράν, μιας περιοχής σε μια απόσταση κάποιων χιλιομέτρων από την Ιεριχώ. Πιστεύεται ότι τα χειρόγραφα ανήκαν στη βιβλιοθήκη της εβραϊκής κοινότητας των Εσσαίων, που έζησαν μεταξύ του 150 π.Χ και 70 μ.Χ. Ανάμεσα στα χειρόγραφα βρίσκονται τα αρχαιότερα γνωστά αντίγραφα της Βίβλου, αποσπάσματα απόκρυφων γραφών, όπως επίσης και πολλά έγγραφα σχετικά με τα χαρακτηριστικά της αίρεσης. Τα κείμενα αυτά, εξαιρετικά πολύτιμα, προσφέρουν μια απ' ευθείας πληροφόρηση για τη ζωή και τη δραστηριότητα της αίρεσης, και συχνά μας διαφωτίζουν για τα πιστεύω και τις πρακτικές των πρώτων χριστιανών.

Πολλά από τα χειρόγραφα, τα καλύτερα διατηρημένα, εκτίθονται σήμερα στο Ναό του Βιβλίου του Μουσείου του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ. Χιλιάδες άλλα αποσπασματικά χειρόγραφα, κυρίως εκείνα της σπηλιάς 4, ανήκουν στο μουσείο Rockefeller (άλλοτε αρχαιολογικό μουσείο της Παλαιστίνης), επίσης στην Ιερουσαλήμ. Ο περίφημος μπρούτζινος κύλινδρος βρίσκεται στο εθνικό μουσείο του Αμμάν, πρωτεύουσας της Ιορδανίας.

Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι οι κύλινδροι αποτελούν τα υπολείμματα της βιβλιοθήκης των Εσσαίων, κύλινδροι οι οποίοι τοποθετήθηκαν στις σπηλιές των βράχων που βρίσκονταν πίσω από το κεντρικό κτίριο της κοινότητας. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η πρώτες διεθνής ομάδα μελετητών που ήρθε με τη συγκατάθεση της ιορδανικής κυβέρνησης, πέρασε χρόνια έρευνας προσπαθώντας να ανασυγκροτήσει τα κείμενα, βασιζόμενη στην ανάλυση των χειρογράφων, αλλά και να προσδιορίσει το λογοτεχνικό τους ύφος. Τα χρόνια περνούσαν, και η αρχική ομάδα βρέθηκε σε ηλικία συνταξιοδότησης και έτσι πέρασε τη σκυτάλη των ερευνών και των μελετών, αλλά και των επιρροών της, στα μέλη της νέας ομάδας μελετητών των περγαμηνών, οι οποίοι προχώρησαν σε εκθέσεις φωτογραφιών και βαρυσήμαντων δημοσιεύσεων των μελετών τους.

Το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν τα Χειρόγραφα έγκειται στο ότι ίσως αποτελούν μια ασύγκριτη πηγή για την εξερεύνηση των "μεσσιανικών εποχών" όπως επίσης και των καταβολών του Χριστιανισμού.

Τα χειρόγραφα του Κουμράν περιγράφουν μια κοινότητα, τους Εσσαίους, που σύναψε μια Νέα Ένωση με τον Θεό. Οι αντιπρόσωποί της ανέλαβαν να μελετούν τα ιερά βιβλία και να τα διδάσκουν στην κοινότητα. Μόνο η κοινότητα αυτή αποτελεί τον "εκλεκτό" λαό τού Θεού και μόνο εκείνη θα απολαύσει τις θεϊκές υποσχέσεις. Η ερμηνεία των Γραφών επέτρεψε στην κοινότητα να καταλάβει πως το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Οι ασκητές της περιοχής του Κουμράν εγκαταστάθηκαν στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας ώστε να πραγματοποιήσουν την προφητεία του Ισαϊα, να προετοιμάσουν δηλαδή στην έρημο το δρόμο του Θεού. Οι Εσσαίοι πίστευαν πως ο σκοπός της ύπαρξής τους ήταν να υπηρετήσουν το Θεό, το μεσσία που θα προερχόταν από τη φυλή του Δαυίδ, μεσσίας που θα συνοδευόταν από έναν ιερέα, τον οποίον αποκαλούσαν επίσης μεσσία. Πίστευαν στην Ημέρα της Κρίσης, στην επάνοδο των δίκαιων στη ζωή, μια νέα ζωή που θα προσφερόταν στους εκλεκτούς. Πίστευαν ότι ο Θεός είχε δημιουργήσει το Σύμπαν, του οποίου ήταν ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας, παρά τη διάχυτη παρουσία τού κακού. Πριν ακόμα τη αρχή των Χρόνων, οτιδήποτε συμβεί είχε ήδη γραφεί, και η ανθρωπότητα χωριζόταν σε δυο μέρη, τους γιους του Φωτός και τους γιους του Σκότους. Τα δυο αυτά μέρη θα βρίσκονταν σε διαρκή και ανελέητο πόλεμο, υποβοηθούμενοι, ο καθένας τους, από στρατιές αγγέλων. Στο τέλος, ο Θεός θα έδινε τη νίκη στους γιους του Φωτός, οδηγώντας σε αφανισμό τους γιους του Σκότους.

Να φροντίσεις να αλλάξεις ζωή!

Διδαχές π. Πορφυρίου 1/2

Διδαχές π. Πορφυρίου

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Π. Θαδδαίος Απίστευτη χαρά η προσευχή

Μια αληθινή ιστορία Εξομολογείσθε αλλήλοις




Ο Πλάτωνας σαν να είχε κάποια εμπειρία θεού (σπερματικός λόγος), διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο. Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη μια φωτιά. Έτσι οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει, είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα.
Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ανέβει πάνω στη γη και κάτω από το φως του ήλιου πλέον, δει τα πράγματα, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν κάτω από τη γη. Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.
Θεωρώ ότι η σπηλιά εκφράζει ακριβώς το κλείσιμο στον εαυτό μας, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα να πιστεύουμε σαν αλήθεια αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε και με τον τρόπο που εμείς κατανοούμε. Και κανείς φυσικά δεν μπορεί να πιστέψει στο φως, να έχει αποκάλυψη θεού, αν ο ίδιος δεν λυθεί από τα δεσμά, δεν φύγει από τον εγωισμό του, αν δεν έχει καρδία αγαπώσα.
Προσωπικά, από μικρός ήμουν ένα συνεσταλμένο παιδί, καλοπροαίρετο και ιδιαιτέρα ήσυχος. Εξωτερικά ήμουν παχουλός, με ακμή και μυωπία. Όλα αυτά συντέλεσαν στο να μην είμαι εξοικειωμένος με τα παιδιά της ηλικίας μου, αλλά έκανα παρέα με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Όταν είσαι ευαίσθητος τα παιδιά σε κάνουν ακόμα περισσότερο, και ενώ ήμουν κοινωνικός, άρχισα να μαζεύομαι, να κλείνομαι στον εαυτό μου, μέχρι που περνούσα σχεδόν απαρατήρητος και δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν σχηματίσει την γνώμη ότι δεν ήμουν εύστροφος και έφταναν και στο να με χτυπήσουν.
Προσπαθώντας από εσωτερική αναζήτηση να δω τι φταίει και θέλοντας να κοινωνικοποιηθώ και να αναγνωριστώ στο σύνολο του σχολείου, άρχισα να βλέπω και να κάνω ότι πιο αισχρό, πιο διατροφικό, βλέποντας πονηρές ταινίες ήδη από τα έντεκα μου χρονιά. Όλα αυτά όχι μονό δεν με βοηθήσαν να πετύχω την αναγνώριση αλλά κατέστρεψαν το μυαλο μου, την καρδια μου, βλεποντας τα αλλα προσωπα οχι σαν προσωπα αλλα σαν σαρκα. Βεβαια αυτο ειναι απο τα συνηθεστερα στις μερες μας. Κανένας όμως δεν νομίζω ότι θα ήθελε το παιδί του να καταστρέψει την αγνότητα των ματιών του, της σκέψης του, της ακοής του, του στόματος του, από τόσο μικρή ηλικία.
Εκείνη την περίοδο ήθελα να πάω σε ψυχολόγο. Αλλά στην ενορία μας ήταν ένας νέος πνευματικός, που μιλούσαν με θαυμασμό ακόμα και τα άτομα εκτός εκκλησίας. Έτσι κατέληξα σε αυτόν. Εξομολογούμουν δυο φορές το χρόνο, καλοπροαίρετα, χωρίς να εξομολογούμαι στον πνευματικό τις σαρκικές μου πτώσεις.
Από τα θρησκευτικά δεν ήξερα πολλά και από εκκλησιασμό επίσης. Κατηχητικό ούτε καν ήξερα τι σήμαινε. Χωρίς να έχω ανθρώπους να με νουθετήσουν στην πιστή, είχα ένα έμφυτο ζήλο στα θρησκευτικά του σχολείου καθώς και σε καθέναν που βλασφημούσε εναντίον του θεού, ήμουν έτοιμος να απαντήσω, χωρίς ισχυρά επιχειρήματα, προσπαθώντας να μεταδώσω όλα όσα ένιωθα στην εξομολόγηση, και την Κυριακή στην εκκλησιά. Δεν ξέρω αν είχα εμπειρία Θεού, τόσο σκοτισμένος που ήμουν από την πορνεία, όλη αυτήν την λαμπικαρισμένη λαγνεία.
Είχα ακούσει ότι οποίος δεν αγαπάει τους εχθρούς του, δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό. Προσπαθούσα λοιπόν να μην έχω μισός με όσους με κορόιδευαν. Κοινωνούσα θυμάμαι δυο φορές τον μηνά, όμως όσο η αμαρτία συσωρευόταν, τόσο σκοτιζόμουν και δεν ένιωθα την Θεία Κοινωνία μέσα μου, ενώ αναρωτιόμουν τι να φταίει, μη έχοντας γνώση, επίγνωση. Άρχισα βεβαία κάποια στιγμή να νιώθω την συνείδηση μου, και αποφάσισα οριστικά να σταματήσω οριστικά τις πονηρές ταινίες. Αλλά δεν είχα διάκριση, δεν συμβουλευόμουν τον πνευματικό μου, ο οποίος δεν ήξερε τίποτα.
Αφού έχασα βάρος λοιπόν, και κατά κάποιο τρόπο έφυγα από την ανασφάλεια που είχα, τελειώνοντας το λύκειο, έκανα την πρώτη μου ερωτική σχέση. Με την κοπέλα ζούσαμε σαν παντρεμένοι, δίχως γάμο, δίχως Θεό, σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τα σεξουαλικά μας ένστικτα. Σε αυτή σίγουρα την σχέση δεν υπήρχε πνευματική αγάπη. Πολλά βραδιά δεν μπορούσα να κοιμηθώ, φοβόμουν για τυχόν εγκυμοσύνη, σκεπτόμενος να κάνω, τι πιο εύκολο, από έκτρωση. Συνεχώς είχα άγχος, και μια λύπη που συνήθως συνοδεύεται όπως και οι Άγιοι τονίζουν ύστερα από τα σαρκικά αμαρτήματα. Εκείνη ήταν και η περίοδος που άρχισα να μιλάω αισχρά, με υπονοούμενα, θεωρώντας αυτό σαν δείγμα ευφυΐας.
Αρκετές φορές, προσπάθησα να ξεφύγω, άλλα είχαν εμφυτευτεί μέσα μου οι ιδέες που προσπαθούν να εντάξουν την πορνεία στα πλαίσια του φυσιολογικού. Όπως λέει η παλαιά διαθήκη θα έρθει ημέρα που οι άνθρωποι που ενώ θα πορνεύονται και θα κάνουν τα αίσχη, θα το θεωρούν κάτι αθώο, σα να πίνουν ένα ποτήρι νερό, ένα γλυκό ποτό. «Εβδεληγμένος και ακάθαρτος ανήρ, πίνων αδικίας ίσω ποτώ»
Ασχολιόμουν επίσης και με το διαδίκτυο, σαν ανασφαλής που ήμουν, και γνώρισα εκατοντάδες κοπέλες, προσπαθώντας να βρω σε κάποια κοπέλα το κενό που ένιωθα, μέσω μιας ιδανικής σχέσεως, στα πλαίσια του ρομαντισμού.
Ο Θεός από πριν και πάλι με βοήθησε με το να επιτύχω στο ΤΕΙ στην Κοζάνη. Ένα βράδυ στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου είχε αγρυπνία, καθώς λοιπόν περνούσα, μπήκα στον ναό και με την σκέψη γιατί να μην ψάλω και εγώ, ανέβηκα για πρώτη φορά στο ψαλτήρι. Πήγαινα κάθε μέρα στον εσπερινό. Στην αρχή του επόμενου χρόνου άρχισα και βυζαντινή μουσική. Πήγαινα καθημερινώς σε κάθε εσπερινό. Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω, (αν και είχα έρθει «εις εαυτόν») ότι δεν ήμουν έτοιμος να γνωρίσω το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, οπότε στην αρχή είχα ένα έντονο συναισθηματισμό.
Δημιουργήθηκε χάσμα ανάμεσα στην ζωή που έκανα μέχρι τότε και της καινούριας που προσπαθούσα να κάνω. Δεν άντεχα να βρίσκομαι στο μεταίχμιο. Εκείνη την περίοδο γνώρισα τον πνευματικό μου, έναν μεσήλικα αρχιμανδρίτη, ευφυέστατο, με διδακτορικό στην θεολογία, φιλόλογο, δυναμικό, αλλά πάνω από όλα με ενέπνεε. Από την μορφή του αναγνώριζες ότι ήταν «άνθρωπος του Θεού».
Διάβασα αρκετά βιβλία, ενώ άρχισα να παρακολουθώ κατηχητικά σε δυο ενορίες ρωτώντας συνεχώς απορίες. Έχοντας λοιπόν αυτό το μικρό βίωμα, είτε από προσευχή είτε από επισκέψεις στο Αγ. Ορός (μερικά λουκούμια από το ζαχαροπλαστείο του θεού, όπως έλεγε ο γ. Παϊσιος) ήθελα να μεταδώσω όλα όσα ένιωθα. Έστελνα μηνύματα, γράμματα, βιβλία, σε όλους τους γνωστούς. Κατηχούσα κυρίως νέους μέσω διαδικτύου, τηλεφώνου, συναντήσεων, καθώς και σαν βοηθός του πνευματικού μου στα κατηχητικά, σαν ομαδάρχης σε εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να εντρυφήσω πιο βαθιά στην θεολογία.
Βρίσκομαι λοιπόν σαν νήπιο που είμαι, σε αυτό το ανέβασμα της σπηλιάς και δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθώντας να ανεβώ κατρακυλάω και ξανά πίσω. Ευχαριστώ τον Τριαδικό Θεό που είναι μακρόθυμος και με ανέχεται, Τον ευχαριστώ που μου έστειλε ανθρώπους που με καθοδηγησαν. Τον ευχαριστώ για τις (φτιαγμένες για μένα) δυσκολίες, οι οποίες με βοηθήσαν να γνωρίσω Εκείνον. Δεν θεωρώ ότι έχω καταφέρει τίποτα, αλλά νιώθω την ανάγκη να μεταδώσω στον καθένα , να δώσω την μαρτυρία, να προτρέψω τον καθένα να φύγει από την σπηλιά αν και δύσκολα αλλάζει κάποιος τους ανθρώπους με επιχειρήματα, καθώς κάθε λόγος έχει και τον αντίλογο. Κάθε λογικό επιχείρημα έχει και το αντεπιχείρημα.
Μακάρι να ήμουν άγιος, να μπορούσα να ανεβάσω τους ανθρώπους στον Θεό. Εύχομαι όλοι μας να έχουμε σαν στόχο την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση.

Αμήν

Σε ευχαριστούμε Κωνσταντίνε που μας εμπιστεύτηκες!

http://www.facebook.com/note.php?note_id=72996041488&id=1591700852&index=18#
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Η λίστα ιστολογίων μου

Snap Shots

Get Free Shots from Snap.com